Nevin Akbulut Şiirleri - Şair Nevin Akbulut

Kangren olan içim bileklerimden damlıyor
Kırmızı bir şey bu akan sıvı
Ama acımıyor bir yerim
Başka birinin ellerini takmışlar bileklerime
Hissetmiyorum kopan şeyleri

İnsanlar; hep başkalarının hikaye’lerini okurlar,
Belki de kendi hikayelerini unutmak için..
Ben bir Ters’lik daha yapıp,
Kendi hikaye’mi yazıyorum…

Yazarken fark ettim..

Kirlenmişti Dünya..
Solmuştu Güneş..
Ve Ay;
Bulutların arkasında kalmıştı..
Gece alabildiğine Karanlık…

Akşam elbiselerimi çıkarıp bir tarafa fırlattığım gibi
Yorgun ve dağınık duygularım.
Talan olmuş, paramparça.
Avuçlarımda ayrık otları
Çizik ve yaralı.

Bir umutsuzluk vardı içimde,
Senin bir daha gelmeyeceğin umutsuzluğu,
Dünya’da var olabilme ihtimalinin yoksunluğu,
Ama sonra sen geldin…

Şimdi nasıl dururum ben, burada böyle?

Seni dokunmaya kıyamayacak kadar çok sevdim..
Dikenin olsa bile görmedim..
Hep 'Gül Yüz'ün göründü gözüme..
Dikenlerin batsa da acıtmazdı ki zaten..

Mavinin her tonunu yaşadığım hayatta
Rengimden bıkmıştım.
Tüm renklerimi kaybettiğim yerde,
Çırılçıplak kalmışken renklerimden,
Bir düş kadar griyken
Solmuşken soğuk kış geceleri kadar

Ben hep Senin kaçmak istediğinde sığınacağın bir Liman olacağım,
Bilmeyeceksin hiç sıkıntılarımı,
İçimden dışarı taşmak için sabırsızlanan Afetleri..
Bilmeyeceksin içimdeki feryatlarımı…

Sen hiç benim sığınacağım bir liman olamayacaksın…

Deli’resim var, hemen şimdi…
Kendimi kaldırıp, yerden yere vurasım var…
En büyük uçurumların tepesine kadar çıkıp; hiç dinlenmeden bir çırpıda,
Tüm yorgunluğumla kendimi bırakasım var…
Var mı ölecek bir yer bildiğin?

Sönmemiş bir ateşin külleri gibiyiz,
Yanmaya çeyrek kala su tarafından son verilen ateş gibiyiz,
Yanardağın yanmadan bıraktığı lav,
Bir cinayetten önceki son masumiyet,
Cinayetten sonraki ilk suç
Yanmayı hak edecek kadar günahkâr,