Durma hadi bir bir sırala ardı ardına sen yine o bildik yalanlarını şimdi
Burda bir deli var ya tabii gözü kapalı inanır ne söylesen öyle değil mi
Vurma bari giderken yapma bu kadar acımasız olma incitme zavallı kalbimi
Orda seni yepyeni baharlar bekliyor belki ama benim içim şimdiden buz kesti
Yorma kendini zorlama hiç zaten biliyorum ben herşeyi sen temelli gidiyorsun
Akıl yok mu hiç sende deme nasıl olsun o takılıp senin peşine düşmüşken
Yukarda Allah var o da görüp biliyor yaa bir tek sen kaldırırsın beni yerden
Şehir yankılansın baştan başa adınla ben içimden avaz avaz haykırırken
Elin varacaksa vur kır dağıt kalbimi binlerce sen dökülür yine içimden
Aptalsın delisin sen yaa deyip yine elin yanağında öyle bir gülümsesen
Koyuyor yokluğun sonradan sonradan böyle olacağını da biliyordum aslında
Tutuyor çocukluğum zaman zaman bir ağlamaklı oluyorum böyle her defasında
Boyuyor ayrılık günü geceyi kapkara dalgalara başka renk yok ki fırçasında
Doyuyor ruhum acıya kan çanağı gözlerimin doldurduğu bir hüzün sofrasında
Kesiyor umudumu biraz daha her geçen saat sanki usta bir cerrah edasıyla
Ruhumun kör kilitli kapılarını açan tek anahtar oldu o sımsıcak ellerin
Üstümdeki o karanlığı dağıtan bir güneş sanki o alev alev yanan gözlerin
Mevsimden takvimden bir haberdi yüreğim bir kez olsun aymadı ki hiçbiri günlerin
Evrenin bir mucizesi tanrının bir hediyesisin sen diğer adısın o cennetin
Yerinden yurdundan edilen bir çocuk işte zavallı kalbim izin ver peşinden gelsin
Bu hüzünle biz çok uzun süre ayakta duramayız
Ne düşündüğünü söyle bir çözüm yolu bulmalıyız
İlk güzde birer birer döküldü bak tüm yapraklarımız
Bir izin ver bize bizi birlikte yeniden toplarız
Bir küçük ev bir kedi ve bir kaç kitaptı hayalimiz
Göreceksin bak yaz bir kenara bir şeyler olacak yakında
Gelmezdin sen yoksa böyle yoğun bu denli şiddetli aklıma
Döneceksin ya kimbilir kaçıncı defa aynı yalanlarla
Öleceğim yada ben yine yanılıp kahrımdan yana yana
Söylenecek söz de kalmadı artık yazık ikimiz hakkında
Alışır bilirim zamanla insan denen şu aşağılık yaratık herşeye
Yapışır yakasına hayatın dört elle kimse gitmez ölüme güle güle
Şimdiye kadar ölmediğime göre alışıyorum yokluğuna belki de
Eskiye göre daha az kanıyor yaram hiç kabuk tutmayacak olsa bile
Ağır bir duman kokusu yakıyor genzimi ne zaman dönüp baksam geçmişe
Bir sıfır öndeydin sen zaten hep benden o yüzden de ilk sen gittin bizden
En iyisini bilirsin herşeyin hep sen sual olunmaz hikmetinden
Tartıp ölçmüş biçmişsindir sen yine ve bizim için en doğrusu budur
Üstü kalsın sevgimin dersin bir de hiç kimse görmemiştir böyle gurur
Lazım olmaz bana aşkın deme bilki ayrılıklar hep sonradan vurur
Bilme sen yine bende ne kadar derinlere inip orda taht kurduğunu
Elde var yine sensizlik söyle niye sarıp gittin başıma yokluğunu
Tam bende unuttum seni diyeceğim hatıran gelip kesiyor önümü
Üstüme üstüme yürüyor hadi unut diyor unut da bir gör gününü
Lafımı yutuyorum hemen o kadar fazlalar ki kafa tutmak mümkün mü
Nihayet gülümser gibi baktı aşk usul usul yaklaşıp bugün ilk defa yüzüme kalp aralığından
İnanmak istemedi kalp bir an bunun olabilirliğine böylesine hiç alışık olmadığından
Ha gayret yüreğim az daha dayan hele biraz sabret her şey daha güzel olacak bak gör sandığından
Azametinden korkma hiç o büyük yalnızlığın yakındır kurtulmamız onun alaca karanlığından
Labirentlerinde kaybolduğum şu yarım aklımı başımdan defetmenin zamanı gelmiş anlaşılan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!