Muhammet Üresin Şiirleri - Şair Muhammet ...

Yaranılmıyor kimseye ne kadar kendinden verirsen o kadar fazlasını istiyorlar
Ne güzel gülüyorlar yüzüne ama bilsen ardından nasıl da pervasızca sövüyorlar
Arınılmıyor hiç bu musibetlerden nereye gitsen onlar da hep peşinden geliyorlar
Kederinden ölüyor olur sorsan herkes ama görsen sanki her gün yeniden doğuyorlar

Zorla değil ya hiç sevmedim sevemiyorum bu insanları bu bir suç mu ya da günah mı

Saklı cennetim gizli mabedim ah benim yüzyıllık yalnızlığımı bir günde yerinden edenim
Isınmaz artık içim yüzüne değmezse gözlerim lüzum yok ki başka hiç bir şeyi görmeyeyim
Laf mı zannettin içten bütün sözlerim zaten öyle bir geldin ki bozuldu aşk üstüne ezberim
Aklı kaybettim hiç pişman da değilim yüzümün kıyısına vursa gülüşün delin divanenim

Kutla zafer senin direnmeden sana teslim yüreğim al içine hapset gönüllü esirinim

Bir daha çıkmam yoluna bakmam yüzüne açmam ağzımı bile hiç tasalanma artık
Ardına kadar açıktı bugüne kadar sana bu kalp ama gelmedin kapattım artık
Namına yakışanı yapar herkes sen de bir ayrılık heveslisiydin gör bak ayrıldık
Uğruna savaştığımız her şey koskoca bir yalanmış kalbim geç oldu ama anladık

Yaşamadan öğrenmiyor yanmadan akıllanmıyor insan başa geldi gördük yaşadık

Ah bir canım var yalnız bir o kaldı gayrı neyim varsa yandı ondan gayrısı
Bak bir yol ayrımı var falımızda yakındır kollarımızın da ayrılması
Kalk gidelim yar buralardan buralar azılı sevda düşmanları diyarı
Ben uzattım elimi onlar ısırdı hep sanki avuçları akrep yuvası

Kör zindanlar iştahla açmış ağzını bekliyorlar şuncacık kuru canımı

Bana hep derlerdi ki bazen bir gülüşle mevsim bile değişir içinde diye
Ama öyle şeyler yalnızca masallarda olur diye gülüp geçerdim hep ben de
Hatta öylesine örselenmiştim ki kırılmamış tek düş kalmamıştı içimde
Arkama dönüp baktım da hiç bahar görmemiş kalp hep bir kara kışın gölgesinde

Rüyalar ülkesinde mi dedim nerde o kahraman gülüşünde bahar saklayan

Bir yerden başlamam gerekti yeniden ayağa kalkıp tutunmak için hayata
Elimden tutması gerekti birinin öyle sımsıkı ve asla bırakmamaya
Tenimden silmesi kolaydı belki izlerini ama gel içimden sil kolaysa
Üstünden kaç yıl geçti gideli ama ben geçemedim senden gidemedim hala

Lütfen çık gel bir gün görün düğün evine dönsün içim istersen öldür git sonra

Başka bir sorum yok durum çok açık ve net herşeyi kaybettim bu kez
Evdeki hesap çarşıya uymaz akıl şaşar kalp yanılır çoğu kez
Tekme tokat döver aşk böyle bazen acımaz vurur kırar kalbini
Ürkek korkak bir hal alırsın ondan sonra sevemezsin hiçkimseyi

Lafta zaman herşeyin ilacı ama kalp ağrısını dindirmez ki

Sarardı bak ardında koyup gittiğin çiçekler bir bir saksılarda
Takıldı kaldı dilim bir yar sevdim el aldı diyen o şarkılarda
Kolaymı ah nefes almak bu bayat yalnızlık kokulu odalarda
Ne sandın ki bir kez olsun çalan mı var kapımı sanki senden sonra

Karardı gün daha inmeden akşam beklerken merdiven başlarında

Yeri göğü tutuyor yokluğun dalga dalga büyüyüp sarıyor hemen her yeri
Azı çoğu olmuyor ki bu meretin düştüğü yeri yakıyor ateş değil mi
Fiyakamı bozuyor ben ki dağ gibi dururum her acıda sanırdım kendimi
Eli kolu yetiyor her yere nereye gitsem peşimden geliyor gölgem gibi

Sen bile böyle sıkı sarılmamıştın bana ama sensizlik canıma kenetli

Begonvil sarmış evin tüm duvarlarını malum çok oldu kapıları açılmayalı
Erken bir vedaydı hatırlar mısın apar topar çekip gittiğin o son yaz akşamını
Gel son bir defa sarılayım sana derken ağlamıştın hani omzuma gömüp başını
Oysa çok iyi hatırlıyorum bin yıl yaşarım ben senle bu evde diyen biri vardı

Ne oldu o büyük aşığa diye hiç sormayacağım artık olan oldu biten bitti