Birleştirdi bizi bu vatanda kader.
Üstünde biz varız,
Altında şehitlerimiz yatar.
Allah’ımız tek,bir
Kitabımız tek,bir
Bayrağımız tek,bir
Korkma ölümden
Huzurda biraz eğil
Şunu iyi bil
Ki ölüm, bir son değil,
Taze bir başlangıçtır
Sonbahar geldi,
Hava hafiften soğuk.
Solgun karanfil,
Yaprak saman sarısı,
Topraksa koyu yeşil.
Tatlı çocuk,güzel çocuk,şirin çocuk;
Niçin hep feryat edersin,nedir derdin?
Neden gözlerin hep yaşlı,benzin soluk?
Kızdım mimara,hem de çok kızdım
Tavanda bir ip bağlayacak yer yok diye.
Eskiden evin tavanına asılırdı torbalar
Evin duvarına asılırdı tüfekler.
Boynum yanımda ama;
İpi asacak yer yok.
Sen sadece sokaktaki çocuğun
Su alan delik ayakkabısından
Soğuktan donmuş minik ellerinden
Vıcık vıcık çamurlu,taş yollardan
Bahsettin hep,şüpesiz bunlar doğru…
Alimler ilim bilmezdi
Kişi kendini bilmezdi
Zihin göyaşın silmezdi
? işareti olmasaydı.
Cehalet ki, hep önlerde
Bir iki tüy eksildi diye serde,
Başıma yağ sürecek kel miyim ben?
Kuru ağaç gibi sabit bir yerde
Dikilecek taş bir heykel miyim ben?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!