Kemal Müftüoğlu Şiirleri - Şair Kemal Mü ...

Nefes almak
Bir lokma ekmek.
Yaşamak diyorsan
Adına,
Yaşıyorum.
Sana yeter belki

Urla sahilinde bir akşam üstü
Hasret ve ayrılık yine başbaşa.
Yağmurlar sokağa nasılda küstü
Gitmek ve kalmak yine başbaşa.

Yalanlar gerçekle heran kavgalı

Seni hep sevdim.
Haksız tutkularımla
Vazgeçemediğim sigaramla
Acı kahvemle sevdim.
Biricik çocuklarımla
En içten dualarımla,

Kopardılar ham meyvamı dalından
Kuruttular acımadan baharın yeşilini.
Kızıl bir leke sardı yeri göğü denizi
Ölen cüce kalan bir dev kadardı.
Geriye kalan izi cücenin dev,
Devin cüce kadardı.

Nasıl mantık öleni kirli diye yıkamak
Sözde temizlik diye anadan doğma soymak.
Ölen cennet ehliyse zaten orda yıkarlar
Cehennemlikse eğer ozaman da yakarlar.

Kimin haddi mevtanın boy abdestini almak

Yıllar olmuştu ayrıldığımız
Issız bir sokakta rastladım ona
Üst baş perişan,gözler manasız
Üzgün bakıyordu bu acı sona.

Bir an tanımadı görünce beni

Yine hayalin aklıma düştü
Yıllardır seni bulamadığım.
Gecelerime hasret doluştu
Seni kollarıma alamadığım.

Bir gün yeniden dönersen eğer

Yaş aldıkça herşey yitirir anlamını
Uçuk kaçık hayaller kaybolur gider.
En sıradan anılar bile anlam kazanır
En uzun ömrü insan birkaç gün sanır.
Ne aylar ne yıllar sonrasını düşünür insan.
Umursamaz bugünü ve yarını.

Zemheri.

İzmir Buca, günlerden Cuma.
Aklımda çocukluğumdan kalan zemheri.
İçimi titreten davetsiz damlacıklar
Çaresizce yapışmışlar cama.

Gecikmiş yaşlara gelene kadar
Her şeyi ne çok önemsemişiz
Bizim için vazgeçilmez demişiz.

Hiç yetinmiyoruz bize kalanla
Doymak bilmiyoruz cebe dolanla.