biz,78 kuşağıydık.
devrim uğruna,
meydanlarda heder olduk!
olmadı,başaramadık...
eve döndük.
bir küçük rakı,
Bir bilsen nasıl sevdim;
Gözlerinde baharı,
Saçlarında rüzgarı,
Avuçlarında umudu.
Gitme kal, demeyeceğim,
Yine gece.
Yine saat, senin yokluğun...
Benim yaşadığım şehir,
Denize başını yaslamış uyuyor.
Ve benim gözlerim
Senin bende unuttuğun
gittiğin gün biliyordum:
yüreğinin,
yüreğimin sıcaklığında
bahara yeşerdiğinde
döneceğini...
çünkü; gidişin,
Çarlık Rusyası'nın 1914-1917 Trabzon'u işgal yılları!
Katırım bizden önce
Yola çıktı gidiyor
Haçlı girdi ülkeye
Güneş olabildiğince
parlak.
Gökyüzü cam gibi.
Martılar denizden uzak.
Süzülüyorlar,
Şehrin beton yığınları üstünde.
Okyanusa akan nehirler,
Bentleri yıkacak büyük dalgalarız...
Mor yağmur,
Menekşe alevi,
Yedi rengin şavkıyız...
adam elindeki yoksulluk
belgesi ile
ücretsiz bindi halk otobüsüne.
ve,-günahını almayayım ama-
galiba bedavacılığın
Cehaletin şizofren safhasındayız.
Ve gözlerimiz miyop.
Ve Tanrı'dan bencil beklentiler uğruna,
Cennetin kapısına sıkıştı kuyruğumuz.
Yok artık buradan dönüş,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!