İnsanın özü de, yüzü de çok güzeldir.
Ne zaman ki, sahibinin sözünden aykırı ve gizli işlere giriştik,
Önce özümüzü bozduk, sonra da yüzümüzü.
Ne demişti atalarımız,
Arının bile balda bir sırrı vardır.
Biz sırrımıza sahip olamadık,
İnsan kendini kaybedince
Deli gibi döner durur
Akıl baştan bir giderse
Kin ve nefretle ölüm saçar,
Önce beni benden eder, sonra seni senden eder
Nasıl mı?,
İnsanlar görüntüye bakarak hep karar verir oldular
Şekilci olduklarından
Her fırsatta şu gönlüme vurdular
Kırılmadık yerimi bırakmadılar
En çok da yüreğimi
Kimse bilmez yüreğimdeki inci tanelerini
İnsanlığa ölçü biçen gafiller
Senin derdin nedir söyle bilelim
Konuşurken haddi aşan sefiller
Elindeki ölçü nedir bilelim
Her insanın kaşı gözü yerinde
Beyinler sarhoş olmuş, biri iki görünce
Zalim olan insanın iki gözü kor olur
Kin kibirle yüreği, çelik ağlar örünce
Yaptığın kötülükle, insanlığım yok olur
Şöyle bir bak çevrene, kötülük kol geziyor
İnsanlar bilemez, insan özünü
Göstermez kimseye sahte yüzünü
Anlasa Hakk-ı, dinlerdi sözünü
İnsanlık ölmüş, ağlayan nerede
Ak ile karanın rengi karışmış
Elim dursa, dilim durmaz vallahi
Kaşım dursa, gözüm durmaz billahi
Kalbimi de susturamam tillahi
Susup şeytana dost olan, insan mı?
Helalden kaçarak, haramla doyan
Sordu bana insan doğmak suçmudur?
Gariplere zulüm eden kulmudur?
Kul olmayı bilmeyene hep zuldur
Zalimlerde insanmıdır bir deyin?
Ne diyeyim doğru diyen sözüne
İnsanmıyım diye soru sordum kendime
O anda yüreğim burkuldu,
Bulutlar gözüme doldu.
Gördüğüm manzara can yakıyordu
Bir anne ve iki çocuk beton üstünde yatıyorlardı.
Belli ki aç susuz, perişan
Kara kışın ortasında
Yalın ayak gider dağa
Sırtta gelen koca dala
Yürek lazım taşımaya
Deli gönül viran oldu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!