İsmet Anik Şiirleri - Şair İsmet Anik

Kara bulutlar bırakmış
Yeşil yaprağa seni.
Baktım; Güneşi gördüm,
Gök kuşağının renklerini,
Dünyayı gördüğüm damlacıkta
Ben yoktum.

Senden uzakta donup kalıyorum,
Biraz yaklaşsam buharlaşıyorum.
Sensiz dördüncü hali alıyorum
Sende damla damla kayboluyorum.

Kara bulut olup çıksam göklere,

Yine bırakıp gideceksen birgün
Ellerimde ellerini untma.
Karagözlerinden olursam sürgün
Gözlerimde gözlerini unutma.

Günü güne, yılı yıla ekledim

Eğer doğru eğrilirse,
Doğruluktan hiç iz kalmaz.
Eğriyi doğrultsan bile,
Geçmişini doğrultamaz.

Dokunma yüreğime
Yanıyor
Dokunursan yanarsın
Yanarsan ağlarsın
Ağlarsan duyanolmaz
Ağlamana dayanılmaz.

Seher vakti eyvanında
İki belik iki yanda
Yare bakıp kaş atanda
Hiç insafın yokmu senin.

Henüz ondört onbeşinde

Ey insan;

Ayağınla toprağa basmıyorsan,
Omuzlarda yürüyorsan
Uçtuğunu sanıyorsan
Toprağa en yakın olduğun an

Sararıp düşmüşüm dalımdan
N'olur kem gözle görme beni.
Hiç eser yok eski halimden
Sende ateşe verme beni.

Birzamanlar sevdim sevildim

Her zaman her şartta her yerde
Ben seni bensiz düşünmedim
Her zaman her şartta her yerde
Sende beni sensiz düşünme.

Karagözlüm hep seni sevdim

Yerimizden kalkmadan
Ahjkam keseriz;
Alt komşu falan
Yan komşu filan.
Çocuklardır,
İsme bakmadan zili çalan.