İsmet Anik Şiirleri - Şair İsmet Anik

Ömür bitti ufuktaki son ışık
Geride dağlar kadar işler kaldı
Nasıl geçti günler anlayamadık
Uykulardan geriye düşler kaldı.

Baharları çiçeklerle harcadık

Kim diker ki buraya bu gülleri
Eli boş mu geldim sanırlar beni
Bilmezler ki içimde kalanları
Duymazlar içimdeki bülbülleri

Neden dinlemezler ki beni neden

Karanlıktan kurtulan seher gibi
Ufuklardan ufuklara sal beni,
Hırsıza parlayan mücevher gibi
Bekliyorum ellerini, Çal beni.

Gözesinden billuru yudum yudum

Döveni mi dersin,küfredeni mi?
Yok hayatını çarçur edeni mi?
Canından, cananından edeni mi?
Ne sevilmezleri sevdik bir bilsen.

Hayatı zehir edeni mi dersin,

Lahza-i perde açılsa bahardan,
Kırmızı gül alıpta dönsem geri.
Elleri kınalı, setresi kardan
Yoksan yanımda nideyim gülleri.

İlham verirdi; yanakları güle,

Sürü bir çobanla dönmez
Yanına birkaç it gerek
Yavşaklık pireyle olmaz
Birkaç tanede bit gerek.

Hayatın müsvettesi yok
Yırtıp tekrar yaşanacak,
Ne yaşarsan temize çek
Hepsi defterde kalacak.

Elhamdülillah inandım Rahmetin yücedir
Biz kulları Rahmetinden nasipsiz bırakma.

Amelimiz olsa da muhtacız şefaate
Huzur-u Mahşerde bizi Habipsiz bırakma.

Kahpenin çamurundansa dam olmaz
Duvar da olmaz; yıkın kerpiçleri.
Nush ile kötek ile adam olmaz
Geldikleri yere tıkın piçleri.

Haçlı ordularını denediler,

Ben seninle her gün bir Dünya kurdum
Sen benim Dünyamı anlayamazsın
Her nefesimde seni soluyordum
Sen benim sevdamı anlayamazsın.

Hazinesini viranesi saklar