İsmet Anik Şiirleri - Şair İsmet Anik

Her kuş gökyüzünde uçar
Kendi kadar kanat açar.
Mesele konduğu yerde
Kim gülü kim çöpü seçer.

Kendini sevmeyeni sende sevme
Yüzü gülmeyenin yüzüne gülme
Birinci hataysa ikincisi halt.
Tökezler düşersen kimseden bilme.

Önce ayağını yere sağlam bas
Sonra da gözünü gök yüzüne gözünü dik.
Bastığı yerden düşeni gördükte
Yürümeden uçanı hiç görmedik.

İNSAN

Kalkmayı öğrenmek için düşer,
Yürümeyi öğrenmek için kalkar,
Koşmayı öğrenmek için yürür,
Uçmayı öğrenmek için koşar,

Gölgeler ne yanar ne de ıslanır.
Menfaat için Güneşten hoşlanır.
Ondandır; gölgesine güvenenler
Devran döner, gün biter yalnız kalır.

İnsan gül'e kin duyar
Baldıran diker bahcesine
Karanfil'e kin duyar
Diken takar eğricesine..

Bülbül'e kin duyarsa

Ey kalbim söyle bana
Kim için çırpınırsın.
Dur derse sahip sana,
Kim için hıçkırırsın.

Elest'te söz verince,

Yüreğim dolusu şiirler yazdım
Seninle başlayan seninle biten
Her satıra bir harf bir seni dizdim
Noktayım ben mısra sonunda yatan

Güneş doğmak üzere haydi kalk dedi babam.
Abdest al namaza gidiyoruz, bugün bayram
Bayramlığımı akşamdan hazır etmiş anam.
Söküğü dikilmiş kül ile yıkanmış urbam.

Namazdan sonra cami de bayramlaşılacak,

Bulutlardan çiselesen
Günahıma zemzem gibi.
Gözlerimde gecelesen
Gül dalında şebnem gibi.

Alev almış topraklara