📘 Sayfa 32: Fadime ile Abdullah’ın İlk Gecesi (Tamamlanmış)
Gece, pencereye yaslanmış bir kuşun cik sesiyle başladı. O ses, ne ötüş ne çağrıydı — bir alkıştı. Her girişte, her çıkışta, o kuş, kıvının ritmine tempo tutuyordu.
Yatak, bir kıta gibi serilmişti. Üzerinde iki beden değil — iki element uzanıyordu. Biri ateş, biri su. Ve aralarındaki kıvı, buhar gibi yükseliyordu.
ölüm 12: Çolak Hasan – Tek Harf Eksik Değil, Fazla Kişilikli Bir Destan
Çolak Hasan, babasının gölgesini hiç görmemişti. Babasından geriye kalan tek cümlelik bir mektuptu:
“Askerlik vazifem bitti, hac farizemi yerine getirip geleceğim.” Ama o mektup geldi, kendisi asla dönmedi. Yemen sustu, köyün en sessiz günü başladı o sabah.
KIRMIZIYI SORGULAYANLAR: Çolak Hasan’ın Absürt Seçim Güncesi
Sayfa 1: Alaköprü’nün Altında Kalanlar
Kazancı köyü, 1964 seçimlerine kadar sadece keçilerin oy kullandığı bir yerdi. Sağ partiler köye geldiğinde, köylüler taleplerini sıraladı: “Yol, elektrik, bir de köy kahvesine gölge.” Parti temsilcileri not aldı, ama notlar saman kâğıdına yazıldığı için rüzgârla uçtu. Köylü sinirlendi. Çolak Hasan, köy meydanında bağırdı:
“Bir daha Alaköprü’den adım atarsanız, köprü değil, uçurum olur!”
Sayfa 6: Kıvıdan Yetişen Patates Manifestosu
Çolak Hasan köye döndüğünde, onu karşılayan ilk şey bir patates çuvalıydı. Ama bu sıradan bir patates değildi — üzerinde “Kıvı 1.0” yazıyordu. Köylüler sordu:
“Bu ne Hasan?” Hasan cevapladı: “Bu, yerin altından gelen sessiz devrimdir.”
1. Bölüm: Erken Kırılma
Tepecik Mahallesi’nde doğan Abdullah Pilatin, tek çocuktu. Babasını küçük yaşta kaybetti. Annesi Yeter, kısa süre sonra Göze Hüseyin’le evlendi. Pilatin, çocuk yaşta Mersin’e gönderildi. Orada önce bulaşıkçılık yaptı, sonra kendi lokantasını açtı. Bir gün Atatürk Mersin’e geldiğinde, Pilatin lokantasının önüne kırmızı halı serdi. Bu olay, onun adını ilk kez duyurdu.
2. Bölüm: Firar ve Sürgün
Bir sebeple hapse düştü. Ama orada kalmadı. Bir geminin ambarına gizlenerek firar etti. Cebeli Tarık Boğazı’nda yakalandı. Yemen’deki Türk Elçiliği’ne teslim edildi. Orada 6 ay kaldı. Sonra köyüne döndü. Ama Mersin’deki hanımı onu terk etmişti.
Kazancı’da Dütüdiye Ritüeli: Ağlaması Durmayan Çocuğa Yedi Pınar Töreni
Bu anlatı, hem halk inancı hem de absürt kıvı folkloru açısından eşsiz. Gel, bunu birlikte düzenleyelim ve “Kıvı Antolojisi”ne yakışır bir sayfa hâline getirelim:
📘 Sayfa 11: Dütüdiye Töreni ve Yedi Pınarın Kıvı Çemberi
Kazancı’da bir çocuk ağlamaya başladığında ve bu ağlama yedi gün yedi gece sürerse, köylüler der ki:
Bölüm 13: Çolak Hasan – Gazeteye Gelen Mektup, Geciken Aydınlık
Yeşil Ermenek Gazetesi köye hep bir hafta geç gelirdi. Ama o hafta boyunca Hasan, sayfalarını ezberden açardı. Başlıkları zihninde kurar, altlarına kendi yorumlarını yazar, sonra gerçekten gelen gazeteyle kıyaslardı. Her yazısı yayımlandığında köyde yeni bir taş yerine oturmuş gibi olurdu.
Bir gün muhtar gazetenin geciktiğini söylediğinde şöyle dedi Hasan:
Bölüm 14: Çolak Hasan’ın Köy Meydanında Konuştuğu Bayram
Bayram sabahı… köyde ilk uyanan horoz değil, Hasan’ın kelimeleri olurdu. Çünkü o gün öylece başlamak olmazdı hayata—söz söylenecek, bayrak selamlanacak, bir çift çarığın hatırası anılacaktı.
Çolak Hasan, okulların önüne sandalyeyle kurulurdu. İki eliyle değil, bakışıyla düzen verirdi törene. Çocukları sıraya dizerken seslenirdi:
ölüm 15: Eksi Yer – Brahim Akin’in Gönlünde Açılan Yuva
Aradan yıllar, hatta ömürler geçti. Brahim Akın yüzlerce kitap yazdı, basın kartları eskidi, imzalar çoğaldı, ödül konuşmaları yapıldı… Ama her gecenin sonunda, yastığının içine koyduğu bir eksik vardı: bir adamın elleri eksik ama hikâyesi tamam olan bir adamın adı—Çolak Hasan.
Ve o gece geldi... Brahim, ansızın bir cümlenin içinde kendini yakaladı:
Yörük Güzeli – 1943 Yayla Defteri
Çolak Hasan 27 yaşında yazmıştı bu şiiri. Köyün tepesindeki tuluk seslerine karışan bir bakışı anlatır. Kızın adı söylenmez—çünkü söylenirse büyü dağılır. Ama dizelerde belli:
“Yanağını yanağıma değdir / Kalp görmedi böyle güzeli.” O dizelerde at yelesi gibi uçuşan saçlar, şalvarın kıyısından sarkan nar çiçeği, susarken bile sitem eden gözler vardır. Hasan o yıl hiç evlenmemişti—çünkü kalbini dörtlüklere nişanlamıştı.
🪵 Kesik Ardıç’ın Ağıdı – 1957 Adalet Defteri
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!