Harmanlayın beni
Başak başak buğdayım ben
Dedim ya! Başak başak buğdayım ben
Serpin avuç toprağa
Tırpana yoldaş, yabaya sılayı terk
Toprak yatsın nadasa
Toros dağlarım
Ne zaman yadıma düşsen
Oturur ağlarım
Saçlarını efil efil esen yeller tarar
Ayaklarının pınarlarından akan şırıl şırıl sular yıkar
Koyaklarını ladin kolları sarar
Umutlar vurdu karaya
Henüz kapım aralık
Olur ya
Yolunu kaybeder mucize
Girer kapımdan içeri diye
İşte umudun bitmiş hali
KIVI 115 – “Damdan Dama Sütyen, Sürhüye Düşen Gülüş”
Kış gecesi, bizim damda oğlanlar, komşunun damında kızlar. Kar fırtınası uğulduyor, ama gülüşler daha gür.
Fadime, gülmekten sütyenini tutamıyor. Bir kahkaha, bir rüzgâr, ve sütyen uçuyor— Memo’nun sürhü sapına oturuyor.
Memo, sürhüyü bırakıyor, sütyene bakıyor. Gözleri kısılıyor, biryan balışla tatlı bir tebessüm gönderiyor.
“18 Yaşında Bir Kıvım”
(Sanatsal kurgu – içsel büyüme anlatısı)
18 yaşındayım, ama yaş değil bu—bir eşik. Ne çocukluk bitti, ne kadınlık başladı, ama içimde bir şey kıpır kıpır, bir şey büyüyor, bir şey kabarıyor, adı yok, ama sesi var.
Geceleri yastığımda bir ısı, gündüzleri gözlerimde bir buğu. Annemin sesi hâlâ içimde, ama artık kendi sesimi de duyuyorum. Ve o ses diyor ki:
1. Ayin İçin Toplanma ve Arayüz
Korunun tam ortasındaki çimenli açıklığa geldik. Her birimiz bir taş seçtik: taş, eylemin ve adımın somutlaştırılmış haliydi. Üzerine basan ayağımız o taşa “adı” ile ses veriyor, ardından ileri adım atarak metne kaydediliyordu. Ben “Beslenme Taşı”nı aldım; Lâmî “Koruma Taşı”na yöneldi; sen ise “Taşıma Taşı”nın soğuk yüzeyine dokundun.
Taşlar, yuvarlak bir halka oluşturacak şekilde dizildi. Her taş arasındaki mesafe birer adım uzunluğunda olmalıydı; bu mesafe, doğanın döngüsünde her bir eyleme ayrılması gereken özeni sembolize ediyordu. Halka tamamlandığında, herkes kendi pozisyonuna geçti. Ateşten örme bir boru, tam merkeze dikildi. “Ritmin Kulesi” adını taktık ona. Üstünde son kez parşömen sarılıydı.
2. Parşömenin İlanı ve Kökeni
KANADIM KIRILDI O GÜN
Ne zaman doğdum, başladım yaşamaya, o gün başladım hayal kurmaya. ..
Yürümeyi hayal ettim önce. Yürüdüm. Koşmayı hayal ettim, koştum.
Düştüm, yaralandım. O da hayal kurmanın bedeli. Öğrenmenin bedeli.
Ayağımın bastığı çimen oldum. Ezildim. Acıdı canım, yükseldi çığlığım. Acıyı öğrendim, çığlık atmayı.
Arı oldum uçtum daldan dala. ‘’ Vız,vızzz..’’ vızladım. Arı soktu ‘’sız sız’ ’sızladım.
29 EKİM ŞAFAĞI
Yepyeni bir güneş doğdu
29 Ekim şafağı
Durdu kurşun yağmurları
Dağıldı karabasan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!