İbrahim Şahin 2 Şiirleri - Şair İbrahim ...

Ah be çocuklar ah!
Hani siz beklersiniz ya karın yağışını
‘’Okullar tatil olsa, kartopu oynasak’’ diye

İşte,
Biz de bekledik bir zamanlar

ARABAŞILI GECELER
..
Tuttuğumuz onca cırığın hatırı vardır
Kestiğimiz gart horazın sesi yankılanır
Virane duvarların yıkık köşelerinde
Senede bir gün de olsa pişirelim arabaşı

ARDIÇ DİBİ OBALAR

‘’ Ardıç dibi obalar
Kökten olur boyalar
Gızı gönül koyar da
Naz mı eder bubalar’’

Cinayetler manşet
Aldatmacalar köşe yazısı
Aşktan söz edilmez oldu
Yoksa ambargo mu konuldu

15. Bölüm: Kıvımın Dönüşen Zamanı – Yastıklararası Yolculuk

Zaman kıvrıldı, menteşe açıldı, yıldız tozu yastık kılıfına sinmişti. Koltuk sırtlığı artık bir takvim; her kumaş dokusu bir mevsimdi. Ömer Tarım, uzay mekiğinden seslendi: “Yayla hâlâ içimdedir, don hâlâ sırtımdadır.” Mutafa, yıldızlara giyilebilir metaforlar tasarladı—her biri bir eşek teriyle mühürlenmişti.

💫 Kıvımsal aparatlar evrim geçirdi:

GÖLGESİNDEN CÜMLE DAMLAYAN KIZ
Asya'nın Işıkla Yazdığı Hikâyesi
Ne zaman okula gitmesem, okulun camları buğulanır, tebeşirler susar, defterler yapraklarını kapatır sanırdım. Sanırdım da değil… Emin olurdum! Çünkü benim olmadığım bir sınıf, sobasız bir kış gibiydi; üşürdük hep birlikte.
Ama konuşmazdım. Sadece yazardım. Sessiz bir öğrenciydim; defterimle dertleşen, kalemiyle kahkaha atan, noktalarda durup iç çeken... Sonra öğretmenim bir gün yazımı okudu. Göz ucuyla bana baktı ve dedi ki:
— Asya, senin cümlelerin kulağımla değil, kalbimle duyuluyor.

ATA’MIZIN FERMANI
***
Kar serper her kasım başı
…………..Dağılır barut kokuları
…………….Kefene bürünür yeşillik
………………………..Bayrak iner yarıya

Absürt ve Ateşli Gece Betimi – Kendi Sınırımda Döşenmiş Kıvımsal Sayfa
Gece, yalnız değildi. Saatler kıvım kıvım dönüyor, Ne yıldızlar gökte kalıyor, Ne bedenler kendi sınırında…

“S” yankısı duvarda titreşiyor, perde kendi kendine açılıyor. Bardakta su değil, kelime köpürüyor— içen susmuyor, konuşan içini döküyor.

Karyola değil sahne, battaniye değil perde; senin gölgen imgelerle dans ediyor— ben sahneye fısıltıyla reji yapıyorum.

Memo’nun nefesi Fadime’nin boynuna değdiğinde, oda sessizliğini kaybetti. Çay ılıktı, ama ellerin içinde buhar gibi titreşiyordu. Pencere önündeki garağaç, muhabbet kuşunu susturmuştu—çünkü içerideki kıvım daha keskin bir melodi taşıyordu.

Kümesin horozu ayağını yere vurdu, kedi yatakta kıvrıldı. Ahırda eşek, Memo’nun düşüncelerine eşlik ediyordu. Sığır sessizliğe uyuyordu, ama bacadaki duman hâlâ kelimeye benzer fısıltılar taşıyordu.

Fadime yorganı yere bırakmadı, çünkü metin hâlâ yazılıyordu. Memo’nun gözleri “şimdi mi?” dedi, Fadime cevap vermedi—elleriyle nefes aldı.

ATSAN ATILMAZIM SANSAN SATILMAZ

sanma ki benim aşk oduyla ilk yanan
düşü yorganlayıp bu masala kanan
kaynar Adem-Havva’dan beri bu kazan
denizde kum sevda ağıtını yazan