İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Aşkı ararken aşkla, aşka varalım dedik;
Beden dağınık, gönül haddini aşıyordu.
Aşka giden yol uzun, dağlar karlı ve de dik;
Dizlerim yoruldukça kalbe sataşıyordu;
Ömür hızlı akıyor, vakit yaklaşıyordu!

Vasfiye bir küçük çocuk
Henüz daha on yaşında
Beden kötülüğe açık
Korunmanın telaşında

Mutluluktu bilmediği

Hayat arkadaşım, vasiyetimdir!
Acımla kalbini yakma, olur mu?
Gidenin ardında kalan yetimdir!
Hasretlik çilesi çekme olur mu?

Biz doğmadan önce yazılır ferman,

Tertemiz bir sevdaydı nazardan kolladığım
Bütün yaşanmışlara sende sahip çık derim
Bir veda busesiydi rüzgârla yolladığım
Alıp da alnına koy, bunu senden isterim

Estirdiğin rüzgârı nefesimde sakladım

Güneş gibi tek başıma kendi içimde dönerim;
Akşam olur umut biter, yalnızlığımla batarım.
Fitilsiz bir mum gibiyim bir damla yaşla sönerim,
Göz kurumuş, ağlayamam, dertlerime dert katarım.

Nerden nasıl kapmışsan bu nefis illetini
Yapma evladım yapma, senin hazın bu değil!
Gördüm ki umursamaz olmuşsun milletini
Yapma evladım yapma, senin özün bu değil!

Senin bir gerçeğin var, arana katılanı

Ne kadar beyazdan yağsa da bulut
Yüzeyi tutmazsa kar denilmiyor.
Yarınsız bir aşkta yoksa da umut
Yanan her yüreğe har denilmiyor.

Güllere sevdalı olduğu halde

Her yaşın bir güzelliği olmalı,
Olmalı ki; yaşamdan zevk alına!
Arayan her güzelliği bulmalı,
Bulmalı ki; yaşamdan zevk alına!

Öncelik sağlıkta, sonrası bilgi,

Çocukluk gençlik derken
Yaşlılık geldi erken
Farkına varamadık
İşler iyi giderken

Yaşlılık denen çağında;
Evlat, özgürlük dağında.
Torun da yoksa bağında;
Çekilmiyor bu yaşlılık!

Dile düşmüyorsa övgü,