İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Kul ettim aşkına yorgun gönlümü,
Ne bir gülüş sundun, ne umut verdin.
Reva gördün hasret denen zulümü,
Ne bir haber saldın, ne halim sordun.
De hadi! Canımı yakmak mı derdin?

Sevgiye yürürken ben adım adım
Nasıl düştü kalbe bu kor? De hele!
Sakin yaşamaktı bütün muradım
Nedir bu fırtına bu kar? De hele!

Gönlüme yerleştin işgalci gibi

Aşk kuş gibidir avuçlarında…
Ürkek ve titrek!
Sıkarsan ölür dediler,
Sıkmadım kaçtı.

Kaçak avcı dolanır sevginin deryasında
Ambarları çok büyük azla dolmuyor bayım
Tek gözle uyuklarken yar görür rüyasında
Limanı çok olanın aşkı olmuyor bayım

Dalgalar sert çarptıkça çatlayan küreğime

On yedi Ağustos yıl doksan dokuz
Toprak homurdanır durur derinden
Kocaman ağaçlar, evler, köprüler
Birkaç saniyede koptu yerinden

İnsanlar insanlar nefeslerini

Kalp unutmaz! Aşk için diz çöktüğü günleri;
Can unutmaz! Gözlerden yaş aktığı günleri;
İnkârı mümkün müdür bütün yaşananların?
Dil unutmaz aşk için dil döktüğü günleri.

Sevdim dedimse sevdim, sevdiğimi özlerim.

Beraber yaşamıştık mutluluğu kederi;
Şimdi bırakıp gittin, yüreğim naçar bende!
Kader yazgıdaşlığı idi gardaşlığımız;
Senden sonra hangi gül lütfedip açar bende!

Elli yıl ayrılmadı yaşam çizgimiz bizim

Dinle, ihanet edip arkadan vuran illet! ..
Mehmedim ne toprağın, ne dağın yabancısı.
Unutma ki ihanet ettiğin yüce millet,
Alışıktır, vursa da kalbe kardeş sancısı,
Ne vatanın ne da al bayrağın yabancısı.

Asfalt şeritle sarılmış Karadeniz kıyıları
Kendine kızgın dalgalar dövüp durur kayaları;
Karadeniz insanını göçe zorlar taşlı toprak;
Gurbeti yurt eyleyenler, sayılmıyor sayıları.

İbrahim’ken bir kendimdi etkilenen söylemimden.
Ömrüm boşa geçti diye zaman zaman telaşlandım.
Ne zaman Coşari oldum, şiir düştü kalemimden;
Unutulmayı unuttum, ölümden bile hoşlandım!

Bundan sonra ömrün yolu kâh güneşli, kâh bulutlu;