İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

O gün yükün hem ağır, hem değerli Bandırma
Bir milletin kurtuluş umudunu taşıdın
Dik dur Karadeniz’e umutları söndürme
O yolcun sayesinde tarihe geçti adın

Namlusu kızgın silah gökten ölüm kusar ya!
Her gün ölümü gören gözde umuttur barış.
Mermiler uçuşurken akıl mantık susar ya!
Evlat kanı bulaşmış yüzde umuttur barış.

Kim kimi neden vurur, gizlidir gizlerinde,

Beni ardı sıra koşturan dilber;
Yüzüme gülerek “Toy” dedi bana!
Aşk heyecanıyla coşturan dilber;
Şimdi bu sevdadan “Cay” dedi bana!

Dedi ne umut var ne de tat aşkta,

Ay yıldız düşünce şehit kanına,
Bayrak oldun milletime, vatana.
Huzur buldum senin kutsal gölgende,
Özgürlük ilanı sundum cihana.

Sana baktığımda gök kırmızıdır,

Çocuk kelebektir, ateş ve barut
Yakmasın gözünü, yaşını kurut!
Sönmesin sabaha gördüğü umut
Artık kelebekler ağlamasınlar…

Çocuklar çiçektir, hassas ve narin;

Yorulan dizlerimin isyanını diyorum,
-Biri değil ikisi- sızlanıp duruyorum.
Önceden aldırmazdım, şimdi hissediyorum;
Dizlerin hesabını yıllardan soruyorum.

Dedi ki hece bitti, şair dertten kurtuldu;
Dedim ki aşk denilen sönmeyen ateş, bende!
Dedi ki gece bitti, karanlıklar yırtıldı;
Dedim ki en aydınlık, en sıcak güneş, bende!

Dedim aşka aşığım, sevdikçe yanıyorum,

Gönül gözüyle bakardım
İmbikten söz süzendim ben
Şiirle yatıp kalkardım
Şairliğe özendim ben

İnce eler sık dokurdum

Bilsen beni ne çok sevindirirsin
Gönlünü almaya ben geldim desen!
Hayali gerçeğe sen döndürürsün
Ruhuna dolmaya ben geldim desen!

Sensiz yaşanmıyor bu koca handa

Yıllarca aşk diye yollara düşüp,
Güzel bir gülüşe kanan benim, ben!
Pervaneler gibi nura üşüşüp
Aşk için, aşk ile yanan benim, ben!