İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

İnsan ol der kutsal kitaplar sana
Onur orda, şeref orda, ar orda
Kulak versen ilim sunan hocana
Güneş orda, yıldız orda, nur orda

Helal lokma peşindeyseniz eğer

Manadan manaya döner dururum,
Duygu dünyasında dîvâneyim ben!
Aşkın karşısında yanar dururum,
Gönülden sevene cânâneyim ben!

Aşkın seslerini duyduğum şiir;

Geçmişi damıtıyorum zamanın imbiğinden
Kuyuya bakıyorum,
Su içtiğim kuyuya
En masum çocukluğum boğulmuş kuyuda
Durgun suda yeşillenmiş anılar
Ağaçlanmış hayallere diktiğimiz fidanlar

Gün boyu iş arayan, boş gezen umutsuzlar;
Onlara aş kavgası sefadan önce gelir.
Boşta gezdiği her gün yarından umutsuzlar
Her sabah yeşerttiği umut nefessiz kalır;

Bir samyeli esip geçti içimden,
Kavurdu yeşerttiğim tüm çiçekleri;
Toz duman içinde kaldı umutlar,
Savurdular savruldular,
Sonra kaçtılar.

Her 19 Mayıs’ da Samsun’un semasından,
Doğan nurlu güneşi yakından tanıyorum.
Tütün iskelesinden her sabah tekrar tekrar;
Tüm yurdumun üstüne doğar, inanıyorum.

Sarıkamış üstünde beyaz bir ölüm,
Bile bile donmak zulümdür zulüm,
Aç, sefil, yürüyor morarmış beden;
“Ah” bile demeden soluyor gülüm.

Düşman ateşiyle yanıyordu kar,

Savaş çocukları acıya doğar;
Börkün mü ağırdı, kürkün mü çocuk!
Ateş seni yakar, su seni boğar;
Korkun mu çoğaldı, ürkün mü çocuk!

Barut kokusuyla yanıyor genzi,
Ekmek kokusuna hasretken çocuk;
Tozlanmış yüzlerde ter boncuk boncuk,
Ölüm korkusuyla soluyor benzi.

Çocuk karanlıkta bulmuş uykuyu

Göğe yol mu buldunuz, yükseklerde adınız?
Sanmayın karanlıklar ziyadar sayenizde(!)
Saray duvarlarını alkışla yağladınız;
Demirler altın gibi parıldar sayenizde(!)

Makam mevki uğruna iftira durmadıkça;