İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Dudakları titredi adını anamadı
Gönül acı bilmezdi aşkı sormadan önce
Hasretin acısına yürek dayanamadı
Ateş kendini yaktı suya varmadan önce

Fırtına öncesinin çıldırtan sessizliği

Ey gençlik! Soruyorsun, “Onlar dediklerin kim? ”
Otur da anlatayım sana bir bir onları
Kafa Osmanlı kafa, Anadolu’da mukim
Onlar, padişahlığın hevesli torunları

Her türlü senaryoyu yazan çizen kuran o

Toprak doğurgandır toprak anadır
Yağmurun hasreti toprağa gülüm
Gönlümde damlalar senden yanadır
Damlanın özlemi yaprağa gülüm

Bir fırtına vurmuş çiçeğe dala

Sen benim yavrumun yurdundan geldin
Onu da sımsıcak sardın mı güneş
Benden önce onla muhatap oldun
Halini hatrını sordun mu güneş

Zor günümde başucumda yok idi

İnsan gurbet çocuğu, gurbetse buzul dağı
Bir ömür boyu titrer gözlerdeki çırağı.
Garip, şaşırıp kalır gurbet mekânlarında
Ne köyler kendi köyü, ne bağlar kendi bağı.

Ya bir dilim ekmeğe, ya sevgili ardına

Ben sevda hamalıyım, yüküm güneştir benim
Sevdikçe çoğalırım köküm ateştir benim
Toprağında kavruldum bu ceberut gurbetin
Hasretten yanan gönlüm bir çilekeştir benim

Ey akşam güneşini saçlarına vuranlar

Şair Mirdoğan’ın “Gönül Bahçesi” şiirine naziredir

Arayan belayı, Mevla’yı bulur
İstanbul ağlasın sırası elbet
Terkedilmiş yürek virane olur
Mağlup köle yeri burası elbet

Ben, ilk kez babamdan duydum ismini,
Gönlüme sımsıcak aktın Atatürk.
İlk kez Alfabe’de gördüm resmini,
Bana babacanca baktın Atatürk.

Aydınlık dediler, saçını çizdim.

Göğsüm de tüy kadar değirmen taşı
Dönse de fark etmem beni seversen
Yorgun yüreğimde hasret telaşı
Olsa da çark etmem beni seversen

Kime anlatayım ben bu derdimi

"Bir harfe katlandım ömrümce, adı onunla başladığından kalanlar
harf kırığı, eskisinden yağlıca" Barış ERDOĞAN


BAHTİYARLIK