İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Ey babalar, abiler dünyaya hükmedenler!
Çiçeği soldurmayın çirkin telaşınızda.
Bu güzelim dünyayı eliyle yok edenler!
Çocukları öldürmeyin kendi savaşınızda.

Anne baba kardeşler hepimiz aileydik;

Baharla adım adım
Dağlara yamaç yaptım
Toprağı tırmaladım
Fidandan ağaç yaptım

Yediveren gülünden

Torunum Kaan'dan

HAYVANAT BAHÇESİ

Hayvanat bahçesine
Gitmek istemiyorum,

Hatırlıyor musun, minik elimi
Koca ellerinle tuttun sıkıca
En azgın harami kesse yolumu
Korkmam, sen elimi tuttun sıkıca

Sana güvenerek kalktım ayağa

Mevsim bahar olunca
Nehir, Kaan ve Selin
Diye seslenmiş amca
Beraber köye gelin

Kuyu başında üç can

Haydi gelin çocuklar
Uzakta kalmayalım
Sizinle hep beraber
Oyunlar oynayalım

Senin oyun alanın

Büyükler savaşırken çocuklar neden ölür?
Kurşun hedef gözetmez küçücük beden ölür.

Mermiler arasında neden kalmış acaba?
Kendini evladına siper etmiş bir baba.

Çocuksam da görür gözüm
Suçu neydi ölen kuşun
Tetiği çekene sözüm
Çocukları bulur kurşun

Hani sokaklar bizimdi

Üstünde kumdan kale, altında ziftten nehir;
Can alıp can verdiler kale için sultanlar.
Ölümden kaçanları uzağa atar şehir;
Islanmış patiklerin içine düştü canlar.

Defnenin dallarında kanlanmış tomurcuklar;

Kurtuluş Savaşı’nın şanlı kahramanları,
Olmasaydı ortada kalacaktın be nankör!
Kaçmasaydı hainler ve devlet düşmanları,
Sen İstanbul'u nasıl alacaktın be nankör!

Bilmez misin milletin durumu ne haldeydi;