İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Mevsim kış, kar bezekte, hava bir hayli soğuk
Okuluna gidecek parmak kadar bir çocuk
Dede yaşlı ve yorgun, öksürür boğuk boğuk
Karda yol açarken ter alında boncuk boncuk

Çocuk cılız ve yorgun, yükü bir hayli ağır

Ne zaman ki başlarlar yağmurlar delişmeye,
Damlayla beslenen göl başlıyor gelişmeye,
Yol ağzına kurulmuş oymalı mermer duvar,
Kayadaki sızaktan can gelirdi çeşmeye.

(Şair dünyasından)

Samsun’da bir derya şiir dünyası
İçinde bütün gün yüz Hasan abi!
Gerçek olur ise şair rüyası

Ey dizleri ağrılı, saçının tamamı kır,
Yaşlı ve yorgun adam; seni çağırır bozkır.
Sana uzanan dostluk eli geri çevirme;
Ne sevdiğini küstür, ne de kalplerini kır.
***

Yolun kenarında çocuklar.
Oyun oynuyor kardeşçe.
Erkeği, kızı,
Çerkez’i, Laz’ı,
Kürt ile Türkü.
Kavgasız, gürültüsüz,

Nasıl duymazlar nasıl, çocuk çığlıklarını!
Ölüler kadar sağır duran kalabalıklar.
Dalgalar bulamazken derya sığlıklarını;
Toplasan tam olmuyor dağınık ondalıklar.

Dini zulmüne sebep gösteren mushafsızlar,

Atım yok sokakları tozuttuğum
Söğüt dalındandı atım, yok!
Suyu kurumuş kuyuya düştü topum
Dut ağacı dut vermiyor, arısız
Çiçeksiz bahçelerden uzaklaşmış kelebek
Ana sütüne hasret ağlıyor bebek

Hep beraber çocukluğa varalım;
Bütün oyunları bir bir sayalım.
Bilmiyorsak bir bilene soralım;
Oyunlarımızı anımsayalım.

Saklambaç oynardık ebe olurduk

Dede pamuk sakallı
Nine, yanağı allı
Okşadıkça yüzümü
Avuç içleri ballı

Ana yüreği sıcak

Toprağa bakın çocuklar
Tohum onu nasıl deler
Yeşillenince ovalar
Bize baharı müjdeler

Sürüyle dolmuş yazılar,