Fatma Avcı 2 Şiirleri - Şair Fatma Avcı 2

Mazgalda Bir Katre

Mazgaldan yuvarlanan cam bilye sesinin çığlıklarıyla duvarlara vuruyorum. Kirlenmiş ruhlar arındırılırken kokulu sabunlarla, etrafımı hüzün sarıyor kızıl akşamlardan kalma yalnızlıklarda... Gözlerim sabit ve durgun, yüzümde buzdan heykel gülümsemesi, kirpiklerimdeki isyankâr edayla etrafı seyrediyorum. Karanlığın sarıp sarmaladığı dehlizde…

Yağmurların getirdiği hırçın ve delişmen suların arasında, sorumsuz ve uçarı, oradan oraya sürükleniyorum. Yüreğim bedenime sığmıyor. Kalp atışlarımdan hüzzam makamının namelerini duyuyorum. Yorgunluğumun gölgesinde dinlemeye çalışıyorum. Her yanım hüzün, her yanım yalnızlık. Her tarafım dipsiz kuyularla çevrili. Karanlığa doğru kürek çekiyorum, buselerle büyüyüp çoğaldığım sayfalarda…

Yalnızlığa itilmiş bir yetim gibi yaşarken,
Senin varlığının idraki beynimi kapladı
Gözlerin ruhumu okşayıp tenime dolandı.
Yenik düştüm yüreğimin bitimsiz acısına...

Yüreğimin gel-gitlerine uyum sağladın,

Kaf dağına sakladım benliğimi,
Doğanın ıslaklığını tenime geçirdim,
Kimseye göstermedim gözlerimden başka,
Kırık kanatlarını yaralı yüreğimin.

Konuşsam suç,ağlasam suç,sussam suç,

Üzerine güneş doğmayan kentlerin sokaklarında el ele yürürken hüzünler bataklığına düşüyorum. Ufuk aydınlanmakta ve güneş yeni umutlara merhaba demeye hazırlanıyor. Ben hüzünlerimi gecenin zifirine bırakıyorum. Oysa suskunluğumun haykırışlarında hayat acımasızlığını yüzüme tokat gibi vuruyor.

Hayatın zalim hüzünlerinde çektiğim dertlerin tesellisini arıyorum. Başka bir kentin ayazında ezberlettiğin ayrılık sözlerini unutmaya çalıştıkça daha çok dilime dolanıyor. Ciğerimin yanmalarına gözyaşım eşlik ediyor içime aktıkça gidişinle yabancılaşan ruhum isyan ediyor. Medet umduğum yarınlar beklemelerde, zamanın en koyusunda yüreğimin pişmanlıklarına kadeh kaldırıyorum.

Derinlerden ağır ağır bir sancıyla gözyaşlarım göz pınarlarıma doğru yol alırken senin varlığını solumaya çalışıyorum. Kesik kesik nefesler boğazıma düğümleniyor ve ben sen hırıltıları ile boğuluyorum. Gözümün kapısına kadar gelip vedaya hazırlanan gözyaşımın ardından sadece bakıyorum. Nereye gittiğini sormama fırsat vermeden yanak yolundan inip ellerime doğru düşüyor. Yüreğimin eridiğini hissediyorum.

Zordur güzelliği taşımak, zorlanma,
Niceleri kendi güzelliğinde boğulur.
Sonsuz denen bu dünya kitabında,
Sen de acizlerden güçsüzlerden olma.

Yükseldin, bari yükseldiğin yerde kal,

Sığ sularda kırılan okyanus dalgası gibiyim,
İncinmiş kelebek kanadına benziyor yüreğim,
Kör bir bıçakla oyulmuş şu kalbim,
Göze aldım bedelini, ödedim diyetini…

Kara katran kazanlar gibiyim,

Zaman acımasızca geçip giderken, savrulurken bir rüzgarın önünden kuru yaprak misali, nerede duracağı bilinmeyen bir yolculukta kaybolmak. Susuz çöllerin yağmuru beklemesi gibi beklemek acımasız kızgın güneşe rağmen direnmek hayata tutunmak.

Fırtınanın kollarında dolan gözyaşının yanaktan akarken bıraktığı izde geçmişi gözlerinden geçirmek. Ne yaşadım nasıl yaşadım derken zamanın dişlileri arasında ezilmiş hayatındı gözlerinin önünden akıp giden. Nasılda yıpranmış, nasılda yok olmuştun. Hayatın dikenleri ellerini, yüreğini nasılda kanatmıştı. Dokunmaya korkuyordun ya tekrardan kanarsa ya yeniden acılara dönüşürse diye.

Karanlıklarla bulanmış bulamaca dönen geçmişinin içinde temiz kalan sadece duygularındı. Vazgeçemediğin, yaşamdan kısa kısa nefes alışlarınla uzatmaya çalıştığın. Korkularına yenik düşmeden korkusuzca yaşamaya çalıştığın. Sevmenin kutsallığında kalan düşüncelerin sana yol göstericin oldu. Hayata tutunmak için gelen bahar sana ilk ışıklarını sunarken sen tutunmak için biraz daha gayret sarf etmeye başladın.

Hangi Yaşam Bana Ait

Yeni kelimeler derdimi anlatmaya yetmiyor. Eski sözcüklerin içinde de hep sen varsın, dilim seni gizleyemiyor, yüreğimin sesi sözcüklerden dökülüyor. Mühürlü geçmişimin mührünü kıran sözcükler dilimden dudağımdan dökülüp ortaya saçılıyor. Noktalarla bölünmüş cümleler aslında hiç değişmiyor, sadece uzaklaşan benim. İki yürek ırmağının birleşmesine izin veriyorum.

Yüreğim yaşadığı yerde yabancı duruyor. Bütün yüzler yabancı, söylenen sözler anlamsız. Çaldığım her kapı açılsa da ardında koskoca bir karanlık, derin boşluklar karşılıyor. Çınar ağacının güçlü kollarına kurulmuş bir salıncakta geçmişim ile geleceğim arasında gidip geliyorum. Gidişim hasret, dönüşüm vuslat olarak görünse de kollarım açılmış sonsuzluğa, koca bir yalnızlığı kucaklıyorum.

Bir olta saldım denize,
Yitik sevdaları tutmak için.
Bir avuç deniz suyu aldım elime,
Kor olan yürekleri söndürmek için.

Yelken açtım açık denizlere,

Bozkırda Uğuldayan Rüzgâra Bıraktım Hayallerimi

Sadece benim görebildiğim boşluğu dolduran bir hayaldin. Gecikmiş baharın müjdecisi gibiydin. Beşiğini bulamamış aşkın büyümesine yardımcı oluyordun. Seninle konuşuyor sana dokunuyordum. İç sesimle seninle konuşuyor, öfkeleniyor, kavga ediyordum. Sonra sıcak nefesini hissediyordum yüzümde ve sakinleşiyordum. Yumuşacık bir mutluluk depoluyordun, rahatsızlık ve acı veren duygularımı onarmak için. Ruhumdaki fırtınaları dindiriyordun.

Derin nefeslerime karışıyor hıçkırıklarım. Başka gezenin, başka gökyüzünde başka boyuttayım sanki. Şu an içinde bulunduğum boyut beni sana taşıyor. Ellerinin sıcaklığını duyuyorum tenimde. Bakışlarının altında eriyorum. Kollarının gölgesinde omzuna yaslanıyorum. Sanki gitmemiş gibi…