Fatma Avcı 2 Şiirleri - Şair Fatma Avcı 2

Belki de hayatın dönüm noktasıydı, dar alanda kısa paslaşmaların yapıldığı, ömrün son zaman çarklarının bileylendiği süreçte yaşanmışlıklardan alınan dersti belki.

Bizi birbirimize çeken belki de yaşadıklarımızın benzerliğiydi, severken nefreti yaşamak dünlerde kalmak istemiyorum. Yarınlarım olmalı bir çocuğun gülümsemesinde bir kelebeğin kanat çırpmasın ve bir martının çığlığında hüznü duymamalıyım.

Yüreğim acıyla değil aşkla burkulmalı sevginin sonsuzluğunda kapamalıyım gözlerimi ve sarılmalıyım sıkı sıkı, benim diyebildiğim sevdalar hüzünlerin üzerinde kurulmamalı, eskiler silinmeli açılmamış mektuplar gibi meraklandırmadan, saklamadan saklanmadan sevmeliyim.

Benim bu yalnızlığıma şafak sökmez güneş doğmaz,
Kristal taşı gibi yassılaşmış dünyam katılıp kaldı.
Sahipsiz bir gölge gibi çığlık çığlığa gece karanlığında,
Yürek karası düşlerde kanatlanmış ölüler gibiyim...

Yalnızlığımın kuru çığlıkları kulaklarımda,

Güneşin son kızıllıkları matemimin üzerinde parlarken yalancı hayatta gerçek teselli aramaktaydım. Aynı türküyü bir daha okumamaya yemin etmişken dilime dolanan namelerde boğulmaktayım. Terek edilenin çabuk büyüdüğünü öğrendim. Hüznün yüreğime düşmesiyle. Gecenin örtüsünü yırtan parça parça yüreğimle, dönene kapıyı açmamayı öğrendim. Dönüşünün sevdiğinden değil, aradığını bulamamış olduğunu öğrendim.

Sana olan sevgim düşüncelerimi bölmeye çalışırken bütün benliğimle seni sevdiğimi öğrendim. Bazen bir adın telaffuzunda gizlediğim, senin adını söylerken sevginin hem av hem de avcı olduğunu öğrendim. Gül bahçesinde çilingir sofrasını kurarken badenin gözyaşı ile dolması gerektiğini öğrendim. Gönlünün sevgiliyle dolduğunu hissedince, saba yeli ile eşiğine uzanabileceğini öğrendim.

Gecenin ayazından sığınmak için aradığım kuytunun, senin yüreğin olduğunu öğrendim. Sonbaharın hüznünde gül yaprağında yuvarlanan çiy tanesinin, bülbülün gözyaşı olduğunu öğrendim. Sevenin aşk aynası olmayınca, kendi güzelliğini, mükemmelliğini fark etmediğini öğrendim..Sevda yürek imbiğinden geçerken sabrın ölçüldüğünü öğrendim…

Nemrut’ta Gün Batımı

Sonbaharın ortasında yazdan kalma bir gün. Toprağın kokusuna karışıyor pamuk tarlalarındaki pamuk kokusu. Adıyaman’dan Kâhta’ya geçerken heybetini hissettiğim nemrut karşımda. Karakuş tümülüsüne ulaşıyoruz. Nemrutta gün batımını kaçırmamak için. Kısaca öyküsünü dinliyoruz Süha rehberden.

Arabanın camından Mezopotamya üzerindeki uçsuz bucaksız topraklara bakarken nemruta ulaşmanın heyecanından yüreğim sıkışıyordu. Eteklerine geldiğimizde güneş güne vedaya hazırlanıyordu. Gözlerimin sana duyduğu özlem sona erecekti. Ömrümün bir saatlik bölümünü seninle geçirmenin heyecanını yaşıyordum. Doğu terasına tırmanan taş yoldan koşar adımlarla çıkarken rüzgârın sert vuruşlarına aldırmıyordum.

Hayatım avuçlarımın içinden kayarken yavaş yavaş,
Benliğimi yitirdim yüreğimle birlikte,
Sonbahar döndü herşey birer birer acımasız,
Silik bir görüntü kaldı şimdi geriye...

Hava kara bulutlarla kaplandı cehennem gibi,

Sahildeki meyhanede tek başımlayım, lakin masa iki kişilik. Sahile bakan camların kızıllığında melankolinin ağırlığıydı yaşadığım. Kuzeyden esen ağır rüzgârda zamanın ıslığını duyuyorum. Sözcükleri yüklüyorum kaptansız geminin güvertesine sevgilerin dillenmediği. Sessiz sözcüklerin cümleleri seslerini duyurmayı istedikleri limana yolluyorum.

Meyhanenin mahmur havasında sözcük gemisine vira verdim. Sisler arasında ki yolculukta, sırları dökülmüş sözcükler, taze rüzgârlar önünde yol alarak ulaşacağı adayı özlüyor gibi.

Yazgım sönmüş yıldızlar gibi karşımda duruyor. Çileli günlerimin çetelesini tutup, sevgiyi kaybetmenin zulmünü yaşıyorum. Yaşamaktan bıktığım kırık zamanlarda sözcüklerin matemine sarılıyorum.

Gündüzün güneşinden çok, gecenin karanlığına aşığım.
Sırları yüreğinde saklayan, utancı örten geceye.
Hasreti saran, sevdayı bağlayan geceye.
Korkunun hüküm sürdüğü söylense de
Dinginliğin, huzurun dostu geceye.
Aşığın sırdaşı, gönlüyle baş başa kaldığı geceye.

Birbirimizi Bu Kadar Büyük Severken

Biz kaybolmuş adresin sakinleriydik. Kanayan gecelerin efkârında geçmişin satışındaydık. Bedeli ödenmiş suskunlukların hesabını veriyorduk kilitli dudaklarla.

Ustaca saklanmış maskeler ardında hayatı sevmeye çalışanlardandık. Alaca karanlığın çöktüğü yüreklerimiz aydınlığı unutmuştu. Yaşlı yorgunluğumuz ve yalnızlığımızı sırtlayıp, hayat kırıkları üzerinde yürüyorduk. Kesilen ayaklarımız değil yüreklerimizdi.

Gözünün değdiği yer alev alev yanarken,
Sen kendi kendinle söyleşiyordun.
Sevmekten türemiş bir fiille,
Kendi kendinle sevişiyordun.

Baktığınla yetinmiyordun sevdiğine,

Gök yüzü ağlıyor bu aşkın ayrılığına,
Kırlangıç çıglıklarına karışıyor yüreğimin sesi,
Kurumuş bir yaprağın hışırtıları gibi,
Dudaklarımdan dökülüyor söyleyemediğim aşk nameleri...

Gitmek istiyorum benliğimden sensizliğe,