Fatma Avcı 2 Şiirleri - Şair Fatma Avcı 2

İri ılık yağmurlar yanağımı okşuyor, karanlığı özleyen salonun beyaz perdeleri gibi. Kaybolmamı çağıran sessiz yağmurlar içimdeki kuyuya düşmemi öğütler gibi. Denizin yüzü aniden kırışıp, gökyüzünün asık suratına yansıyor. Yüreğimin bir köşesinde açmadan solan gül ürkütücü sonların başlangıcını hatırlatıyor.

Oysa, ne fırtınalar bu yangını alevlendirmişti, ne eylül akşamları yaşamıştı bu yürek. Denize anlattıklarını kimseye anlatmamıştı. Yitirilmiş zamanlarda birbirimizi anlamadan yaşayıp yaprak dökümüne girişimizi. Çürüyen yaprakların arasında bedenimizin ve ruhumuzun çürüdüğünü hissediyordum.

Gidişinle güneşimi de götürdün, suyu çekilmiş ağaç gövdeleri gibi sana uzanan kollarım kurudu. Tutunduğum umut yaprakları gazele döndü. Üzerine vuran yağmur damlalarıyla çürütüp toprağa karıştırdın. Sert esen rüzgârlara karşı savunmasız ve yalın kalırken bu dünyada, köklerimle tükenen umutlarıma sarılıyordum. Karakışı ötelemeye çalışarak kardelenlerle yeniden doğmayı düşlüyordum.

Güneşe Çıkmak İstiyorum

___kimsesiz çocuklara ithaf en____

Soğuğun gölgesini üzerinize düştüğü zamana ısınmak için güneşi aradınız mı? Bir lokma kuru ekmeği gözyaşınızla ıslattınız mı? Rüzgârın uğultusu hiç ninni gibi geldiği oldu mu kulağınıza. Kâbuslu gecelerde çığlık çığlığa uyandığınızda yastığınıza sarılıp yorganın nefesini dinlediniz mi? Gökyüzündeki yıldızlarla ve ayla sohbet ettiniz mi? Ateş böceğinin ışığında mutluluğu yakalamaya çalıştınız mı? Çocukken mutlulukla gülümseyin yüzün üzerine gölge düşmesi ne demek bilir misiniz?

Benler biz olmadı bu sevda da
İkiden bir çıktığında bir kaldığı yalan,
Sen gidince ben kalmadım o zaman,
İkiden bir cıktı sonuç sıfır oldu,

Aşkın ile sallanan bir yaprak gibiyim,

Ruhumun Yalnızlığı

Bir bomba düşüyor duygularıma, şarapnel parçalarını topluyorum yüreğimden. Ortalık kan revan, mahşeri yaşıyor zaman. Bütün vücudu yanan insanın acısını yaşıyorum…
Ruhumu demir parmaklıklar ardına kapadım. Bedenim boş ranza üzerinde sessizce yatarken. Söndürülemeyen bir ateş yığını üzerinde, yüreğim özgürlük şarkıları söylüyor…
Zamanı durdurmaya çalışıyorum… Gözümden akan yaşlar ruhumun ateşini söndürmeye yetmiyor. Karlı bir gecede yaşarken, sabah ayazında esen rüzgâr yüreğimi üşütüyor… Gözümden akan damlarlın gölgesinde ıslanıyorum… Yaşadıklarım aklıma geldikçe kendi kendimin infazını veriyorum…
Gene mi göç başladı… Hadi bedenim yükle umutlarını yalnızlık kervanına. Kapat gözlerini giden yüreğinin ardından, sakladığın ay ışığı gecelerine dön…

Ölmüş Sözcükleri Topluyorum

Göğe baksam sen, suya baksam tek gördüğüm sendin. Rüzgârın sesinde, rüyalarımın derininde sen vardın. Yıldızların ışıkları altında aldığım nefestin. Sen canımın içindeydin benliğim ile bir bütündün, canım ise senden habersiz nefes almaktaydı. Gönlüm sendin, oysa gönlümden habersizdin. Herkesten her şeyden sakladım yüreğimi, sürgünlerde de seninleydi, azatlarda da seninle. Seni yüreğimin içindeki yetimliğimde büyüttüm. Yalnızlığımla suladım sana olan susuzluğumu.

Sesini duyabilmek için en nefessiz halimde sen en ulaşılmazım oluyordun. Ne senden vazgeçebiliyordum, ne de sana ulaşabiliyordum. Her gece sana özlemlerle kapanırdı gözlerim, ayrılığın hasretiyle doğan güneş güne solgun başlardı. Saklayamadığım sevgim başladığı gibi mi bitmeliydi? Geldiğim gibi gitmeli miydim?

Yüreğimin ummanında yalpalayarak yüzüyorum. Sevdanın yatağında durup beklemek yerine, bahar yağmurları gibi sessizce, incitmeden yüreğine akıyorum. Doğacak olan güneş ile birlikte yeniden yeşermek için…

Firari yüreğimi meçhul rüzgârların önüne katıyorum. Hasretin, ruhumu, bedenimi kangrenli yara gibi bitiriyor. Bitkin, çaresiz, ürkek sevdanın dehlizlerinde, dokunamadığım ellerini, göremediğim gözlerini, duymadığım kokunu hissediyorum…

Sevginin çizdiği rotada, pusulasız, dümensiz yelkenli gibi azgın dalgalara rağmen sana gelmeye çalışıyorum. Köpüklü dalgaların arasında senin hayalini geziniyor. Sevgi denizinde küreklere asılıyorum. Her dalgada beliren görüntünü yüreğimle topluyor, kendime seni hapsediyorum. Işıkların uyuduğu, sessizliğimin gecelere sarıldığı gölgeli dalgalarda seni arıyorum. Ummanın ıssızlığında seninle aşktan sevgiden konuşuyorum…

Yeniden sevmekten, kırılmaktan, incinmekten,
Çocukça yüreğimin savunmasız teslimiyetçiliğinden,
Yüreğimin aynı acılarla burkulmasından,
Yıkıntılar içinde kaybolmaktan KORKUYORUM…

Aşkın baş döndürücülüğünün etrafımı sarmasından,

Azgın lodos fırtınaları gibi duygularım,
Sahile vuran köpüklü dalgalar gibiyim.
Ruhumun rotasını bozmaya yeterli,
Bir gülüşün, bir bakışın, bir çift sözün…

Yaşamım hesapsız, geleceğim muamma,

Her Nefes Bir Öncekinin Aynısı

Gökkuşağının bütün renklerini kaybettim. Güneş kızıl çığlıkları ile geceyi bitirirken yeni güne umutla bakamıyorum. Her yanım balçık baktığım her yer karanlık. Nereye baksam umutsuzluk, nereye gitsem hüzün. Beklenmeyi beklerken yaşananların zorluğuydu bunlar. Hayatın acımasızlığında kalan umutsuzluk merdiveni gibi. Tırmandıkça daha da dibe vuran…

Adımlarımı ne kadarda büyük atsam izlerim hep küçük kalıyor. Kısa mesafelere koşarak bile gidemiyorum… Prangalarla bağlanan adımlar gibi her büyük adım atışta bir kez daha düşüyorum… Toparlanıyorum silkeliyorum üzerimdeki umutsuzluk tozları ve tekrardan yürümeye çalışıyorum. Kısa adımlarla hedefe ne kadar ulaşılabilirse… Ömür yeter mi dersin.

Gökyüzünün karanlığıydı belki yaşamdan kesitler. Gecelerin uzunluğunda ayın parlaklığı bile yetmiyordu karanlığı bölmeye. Ruhu rengini kaybetmişti hayat sadece gri ve siyah olmuştu.
Gün doğumlarında ki beklentilerine artık umut bağlamıyordu. Yaşamış olmak için yaşıyordu sadece.

Tekrardan toparlanır mı dersin bu yürek, bu beden, yangından kalan küllerle.
Bırakmalı mı yangını kendi kendini tüketmesine ya da için için yanmasına. İhanetin suyu ile söndürmeli mi yoksa?