_ateş yaratır
yosunların üzerinde eriyen gün
ormanın gölgesinde kalır gurup
karanlığa yontukdüz kollarını uzattığında
Denizden yükselirken güneşten nefret edip toprağa geri düşen yağmur
yatarken aynı yatakta yan yana yapayalnız
yalnız kalanlar
neden ayrılınca birbirinden gövdeler
akar yalnızlıkla bu döngüye.
_ katlanamıyorum
karanlığı bitmeyen aydınlığa
güneşle soluklanıp ay ile erimeye
bak öyle bir ateş ki günbatımı acılar içinde
_ yalancı gölgelerde
daralan dünyaya baş eğmiş
öylece duruyordu adamın biri akşamüzeri aramızda
sanki usulca akan bir nehrin mendereslerinde yitip gitti
İçime çektiğim ayın kokusuydu
ayın altında akşamsefasının çiçeklerinden
akşam vaktinde çiçek açarken
_ gece eriyor
hüzün saatlerindeyim
gittikçe bastıran günbatımında
göz kapaklarım taş gibi ağır
_ nem
dalgalı bakışlarında
yıldızlar gibi titreşerek ateş karası gözbebeklerinden
müjgan'a adres soruyor
ve kara bulutların ötesinde gökyüzü aniden poyraza bozarken
öyle bir dönemeç ki
dönersen yürümek var tek başına
dönemezsen pişmanlıklarla çık dolaş dünyadan kopmuş gibi
_ Her kavşakta bir pusu bekler seni, gözbebeklerinde kömür karası yalnızlıkla yakut yeşili bir şiir içinde erirsin alazda; kimi yanar içinde cesur ve sessizce, kimi terk eder sahneyi korkarak aşkı yaşar öylesine seyrederken uzaktan.
...
_ kayıp yılları kadar uzun gölgesinde üşürdü bazen
yapayalnız kaderinde
ya kar soğuğu vardı ya da kan donuğu
_ Yabancı bir dildeki türküye öykünüp
sunturlu leylak rengi siste ayaklarımı çeldin
ve kırık yağrınla öksene takılıp şeddelendim
artık yaprak gibi çırpınmak faydasız takıldığım bu dalda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!