Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Soğuk gecenin en karanlık yerinde
İsmi kendinden menkul bir otel odasında
Beyaz çarşaflar üzerinde bir heyecan
Şehvetin dorukalarında bir garip düşünce

Senin olanları kimseyle paylaşmadın
Hayatımın hiçbir noktasında da olmadın
Yinede bahtsız gönlüm her dem sende
Belki aynı şeyleri seviyoruz
Birbirimizden de hoşlanıyoruz

Bu hayatta çok şey öğrettiler
Az kişinin dinlediği o özel şarkıları
Çok okunmamış değerli kitapları
Tarihin altından geçtiği o eski kapıları
Dantel perdeli aydınlık pencereleri
Bana çok da güzel sevdirdiler

İzanı eksik olan için mesai harcamak boşunadır
Asıl marifet eldeki ile yetinmesini bilmektir
Normaldir susamışken suyun rüyasını görmek
Bir bardak suyun hayaliyle nehirlerde yüzmek

Senden sonra bir daha sevmem diyordum
Uzun yıllar geçti üzerinden
Vefasızlık girdabında yüreğim soğudu
Ayrıldığın limana bir gün dönersin sanıyordum
Gidiş o gidiş bir haber bile alamadım senden
Oysa gelecek için büyük hayallerimiz vardı

Ben şiire başlamam, kelimeler bana alışmadıkça
Belki bir gece vakti,
Uyanırım suskunluğun en koyu yerinde
Birden bir kelime gelir aklıma

Nezaket hayatı bilenlerin derin düşleridir
Hayatın düz bir çizgi olmadığı kesin
Düşünce gücü düştüğünde kalkmayı bilenlerindir
Kazanımların hayat kalitesini artırdığı doğrudur

Bu aşkta bitmeliydi
Hemde yıllar önce bitmeliydi
Bir kara sevda nasıl bitiyorsa öyle bitmeliydi
Bir mektup açacağının zarfı yardığı gibi yarıp gitmeliydi

Geldim ancak yetişemedim o gitmiş
Ben vazgeçmedim ama
O her seyden vazgeçmiş
Çektirdiklerinden utanmamış
Ben ağladım o gülmüş geçmiş

Kışın evlerimiz soğuktu üşürdük
Yazdan yakacak alamazdık fakirdik
En fazla ormandan el arabasıyla
Çuvallara koza doldurup getirirdik
Kış bir türlü bitmez ama yakacak biterdi
Bizde mahallenin sebzecisinin