Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Kadın


Kadın var.
Gül gibi.
Kalbi temiz.

KADİR GECESİ

Bu gece bulunmaz bir daha.
Bin aydan hayırlı vallaha,
Müjdeyi veren peygamber,
Gel şaşkın olma, yalvar Allah’a.

Ne sevdan, ne de aşkın aklımda,
Yeter ki, sen de beni sev, be kadınım.
Dayanılmaz hasretin sardı yüreğimi,
Senden alacağım bir buse uğruna,
Yol vermez dağları sel olup aşar da gelirim.

Ana rahminde başladı talihsizliğim.
Rahat yüzü görmedim, dardı yerim.
Biz perişan olurken annem hiç gülmedi.
Bana çocukluğumu geri verin isterim.

Ayakta durup koşmayı yeni öğrendim.

Bu yürek, bu sevda, bu aşk, var oldukça.
Dünyanın her neresinde, yaşarsan yaşa.
Gün doğup, tanyeri ağarmadan önce,
Sabah yelinde, üşüyüp, titriyorsa tenin.
Ten içinde yaşayan, kohnemiş kalbin
Olmuş aşka esir, gel sen önce, onu kurtar.

Güneşin akşam kızıllığında,
Yüreğimde ateşin dururken,
Gün doğuşunu bekleyen,
Solgun yanaklarım,
Senden sıcacık bir buse bekler.

Doğan güneş, her gün,
Benliğimizden silerken,
Gamı, kasaveti, kederi, elemi…
Güneşin yedi rengi
Her sabah siler,
Gecenin karasını

Ne bu karamsarlık, ne bu hüzün,
Sanki her günün gece, yok gündüzün.
Parlayıp gözlerin, gülmek için yüzün.
Neyi bekler ruhun, yok mu senin ışığın.

Sen bu dünyayı hep böyle karanlık,

Daha dün görmüştüm güneşi, tan yeri ağarırken ufukta.
Bu gün ne çabuk yorulup akşam kızıllığına büründü yamaçta.
Daha bir gün olsun, dilediğim hayatı yaşamazken ben.
Bu kır saçlı baştan kaç yaz, kış gelip geçti, bilmem ki.

Gök kuşağı rengi bakışlarım, kaybolup gidiyor halimde,

Gürleyen gök gürültüsünde,
Hayal kurmuş,
Gökte uçuşan tüm kuşlar.

Savrulur yerde
Tüm çiçekler,