Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Çocukluğumu hatırlamıyorum,
Nerde, ne zaman geçti.
Gençliğimi bilemiyorum,
Nasıl ziyan olup gitti.

Hep vaatlerle avunduk,

İnsan olduğunu unutma...!
Bin yıl yaşasan da,
Bir gün olacak.
Doğup yaşadığın,
Her gün,
Bir gün olacak.

Kimse kimsenin vurmazsa kusurunu yüzüne,
Arsızlaşıp yüzsüzleşen yüz, olur bir gün kösele.
İnsan utanmazlaşır, alır yüzsüzlüğü eline,
İnsanım diye dolaşır yeryüzünde kendi kendine.

Yalan sözler yerde sürünen yılana benzer,

Hayat çok güzel, yaşamak istersen,
Her şey gelip geçer, sabredersen.
Pişman olmadan, yaşayıp gitmek istersen,
Hoş görülü ol dostum, hoş görülü ol.

İnsanlardan saygı, sevgi beklersen,

Gözlerimiz bakarken,
Mavi göğe,
Yükselen benliğimizde
Uçsun kalbimiz göğe.
Dönerken dünya güneşin,
Biz kabenin çevresinde;

Bakma gözlerime öyle, derin derin.
Yüreğimi yakar, gönlümü hoş edersin.
Aşk denilen kör gözlü budala,
Ne yaptın sen bana böyle.
Aklımı başımdan alır,
Çevirirsin beni deliye.

Ana rahminde başladı talihsizliğim.
Rahat yüzü görmedim, dardı yerim.
Biz perişan olurken annem hiç gülmedi.
Bana çocukluğumu geri verin isterim.

Ayakta durup koşmayı yeni öğrendim.

Seni görmeden âşık oldum,
Kız ben senin o tatlı diline,
Güzel sözlerine kurban olurum.
Kız sen ne tatlı, ne şirinsin böyle,
Annen mayana şeker mi, bal mı kattı.
Kız seni sevmek için seni görüp,

Kuldan istemek,
Cehalettir.
Allah dilerse,
O, sebeptir.
Kulun mayası benliktir.
Benim,

Allah’ın verdiği akıl, bilgi, izan ile,
Her gün dinlediğin Kur’an, ezan üzerine,
Hak için doğru dürüst insan olup yaşa ki,
Kutladığın bayramlar gitmesin boşa.

Saygı gösterip, sevip sevilip anlaş ki.