Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Her gün kendime söz veriyorum.
Bir daha aramayacağım diyorum.
Onu unutup kurtulacağım diyorum.
Ama bu nasıl bir aşksa, aklım hiç almıyor.
Kalbime laf anlatsam, gönlüm beni dinlemiyor.
Nefesini hissedip, Sesini duymadan yaşayamıyorum.

Biz, Atatürk çocuklarıyız.
Bilgi çağına koşmalıyız.
Dünya ile yarışmalıyız.
Bizde çağdaş yaşamalıyız.

Biz, Atatürk çocuklarıyız.

ATEŞİM OL

Duygularım tarumar olup savrulurken rüzgârda.
Gel tek tek toplayıp, saçının her bir teline, as beni.
Kuruyan dudaklarımı, sarsın yanan yüreğinin ateşi,
Gel gökyüzü ağlayıp söndürmeden ateşini, öp beni.

Tutsan nefesini
Saysan da gençliğini hiçe,
Yıllar geçmek bilmez,
Hiçbir zaman.
Boş yere.

Gün battı akşam oldu.
Yandı bütün sokak lambaları,
Kapatıldı pencereler, çekildi perdeler,
Ben yine pencerem de yalnız kaldım.
Yüreğim yanıyor, nerdesin ey sevgili.
Gelmeyeceksen söyle, bırak öleyim.

Can dedim,
Canımda can aradım.
Bunca yıl harcadım.
Aradığıma ulaştım.
Ama ben yaşlandım.

Çocuklukta,
Çabuk büyümek için,
Akranlarımla yarışırken,
Şimdi yaşlandıkça,
Tükenen umutlarıma şaşırıyorum.
Şaşkınlığımdan,

Çocukluğumdaki hayallerimde.
Etrafımı sarardı perilerim.
Her şey Kafdağı gibi büyüktü
Erişilmez hayallerim hep beni büyülerdi.

Çocukluktaki en büyük oyuncağımız

Dünyada zehirlendi zavallı ruhum,
Benliğime yenik düştüm,
Günahkârım, Allah’ım.
Dik durup başkaldıramadım,
Boyun eğdim her şeye.
Şimdi nasıl temizlenirim,

Bana;
Deli kim?
Veli kim?
Diye sorulacak olsa;
Şıpşak cevabım hazır.
Bana göre,