Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Eşeğin aklı olsa
Koşarken yellenmez.
İnsanda akıl olsa;
Yellenen eşeğin ardından gitmez.
Eşek, bu ya;
Ne zaman yellenir,

Tarihten gelen,
Gururunla dalgalan.
Ey! Nazlı hilal.
Şanlı bayrak.

Sen benim,

Beyaz dağın,
Kara eteklerinde,
Yaşar beyaz bir güvercin.

Yorgun düşmüş yüreği,
Güneşin,

Senin bende gördüğün, yüz güzelliğimdir.
Bunu herkes görür.
O gönül değil, göz doyurur.
Asıl bende görmediğin, ruh güzelliğimdir.
Bunu ancak güzel bakan göz görür.
O da göz değil, gönül doyurur.

Aşka söz gerekmez ki,
Dil istesin.
Görmek gerekmez ki,
Göz istesin.
Duymak gerekmez ki,
Kulak istesin.

Güneş soldu,
Gökte görünmüyor ay.
Yıldızlar söndü.
İnsanda görünmüyor kalp, vicdan.
Sevgisizlikte kaç dünya,
Kaç çocuk öldü biliyormusun?

İyi bak, gözlerin aldatmasın seni.
Bakıp gördüğün, benim dışımdır.
Asıl sana lazım olan, benim içimdir.
Onu da aklın okumasını bilmiyor.
Onun için sakın! içim seni aldatıp da,
Kandırmasın her zaman dışım seni.

Bu hayat ne acı,
Öyle değil mi?
Ne derdi,
Ne çilesi bitiyor.

Ne gündüzün,

Başta akıl,
Gözde perde,
Yüzde ar,
Varsa;
İşte ona, insan denir…

Bunca yıl yaşadım.
Hiç bir şey yok aklımda.
Geriye dönüp baktığımda,
Her şey dün gibi aklımda.

Umutlarım savrulurken rüzgarda,