Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Sevdiceğim, gönül kapımı çaldıkça,
Bakışınla yüreğime ateş koydukça,
Her gün bu canı bedenden ayırdıkça,
Seninle sabah, akşam beraber olsak da,
Şimdi özlemle iki gözümde tütersin.

Sevdanı verip aşıma acı kattın
Gönül şehrimi cefan ile viran ettin.
Beni aşk girdabına sokup çıkmaz ettin.
Ateşinde yakıp beni sende yok ettin.

Dünyaya geldiğime pişman ettin.

Ne olur, gel şimdi seni sevdiğime beni pişman etme.
Ben seni, güneşin sabahı, ayın geceyi sarıp, sevmesi gibi sevdim.
Ne olur şimdi de sen gel, gece gibi unutup sil herşeyi, seni sevdiğime beni pişman etme.
Ben seni, baharda açacak suya güneşe susamış çiçek güzelliğinde sevdim.

Sevgilim, biliyorum, sen beni canından çok seviyorsun.

Sevdiğim kadın,
Benden biraz,
Küçük amma,
Dönüp baksa,
Gündüz güneşe,
Gece aya, yıldıza

Vurulup yiğidim, düşmüş toprağa.
Kanlı bedeni sarılmış bayrağa.
Bir değil, binlerce can olsa da feda.
Vatandan zerre vermeyiz, alçağa.

Bayrağımız göklerde dalgalanacak.

Şimdi benden çok uzaklardasın.
Gönlüm seni arzular, seni ister,
Kalbimde yaşar, gözümde tütersin.
Seni görmeden, sevmek imkansız.

Sen benim gönlümün sultanısın.

Uçun kuşlar uçun
Çocuklar gibi,
Özgür olun.
Mavi gökte,
Meleklerle buluşun.
Güneşte yanıp kavrulmadan,

Vurgunum yüreğine,
Gel tut ellerimden.
Yeter ki seni,
Bu dünya gözüyle,
Bir kerecik görsün gözlerim.
İsterse yansın cehennemde,

Biliyorum, hiçbir zaman,
Gelip kapımı çalmayacaksın.
Sevdiğini söyleyip,
Bana gönül vermeyeceksin.

Bir nefesin çare olsa da,

ÖLÜM

Gel desem gelmezsin.
Git desem gitmezsin.
Bana haber vermeden,
Beni, benden alıp gidersin.