Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Yazım, kışım, baharımsın.
Dağlarda erimeyen karımsın.
Tepelerde esen rüzgârım, yelimsin.
Sen her şeyden çok daha güzelsin…

Gündüz hayalim, gece düşümsün.

Arı duru bir yüze,
Ne gerek var yalan söze,
Aşk denilen yaşama,
Bir erkek, bir kadın gerekse,
Şaraba, kadehe, mezeye
Ne gerek var.

Anne bana bir yudum sevgi ver,
İçinde sen ve babam olan,
Çevremi kuşatsın kardeşlerim,
Halkayı tamamlasın akrabalarım.
Güneş gibi yakmadan sevgiyle ısıtsınlar yüreğimi.

Anne ben;
Hiç çocuk olmadım.
Köyde doğdum, şehirde büyüdüm.
Ne sapanım, ne bisikletim oldu.
Ne de sürüp oynayacak
Bir oyuncak arabam oldu.

Ey kulum,
Oku, yaz, öğren.
Çalış, kazan, ye.
Verdiğine şükret.

Vermediğine sabret.

Ağlarken düşte yüreğim.
Dün, bahar ile yaz geldi geçti ömürden,
Bu gün elleri kınalı sonbahar girdi.
Benden habersiz,
Kızarmış yüzüyle, gönül kapımdan.
Kaçırdım fırsatı,

Dünya durur
Sen gelip geçersin.
Okuyup adam oldunsa,
Sen de herkes gibi,
Yüreklerde yer edersin.
Gönül testini doldurup

Sakın..!
Bakma gözlerime öyle,
Korkak, korkak.
Sanki
Güneş sönmüş,
Sen karanlık dünyada

Ömür,
İnce uzun
Bir yoldur.
Dünya karanlık,
Yolun sonu yoktur.
Yürü dostum yürü.

İNSAN – 1

İnsan var,
Dağ gibi,
Büyük, korkusuz, ulu ve yüce.