Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Bakma öyle ufka.
Görünmez yufka.
Gözüne küçük
Görünse de derya.
Mavilikte kaybolur.
Bütün dünya.

Bu dünyaya bakma,
Öyle boş gözlerle,
Mavide kendimi,
Kırmızı da seni buldum.

Işıkta gölgemi,

Yüzünde gözleri güzel,
Yanakta gamzesi güzel,
Dilinde namesi güzel,
Dudağında busesi güzel,
Güzel olan, sensin güzelim.
Bu güzelliğinle, gündüz dolan,

Ey..! kahpe felek,
Ne ettim ben sana.
Sevmekten başka,
Neydi sucum günahım.
Yok mu?
Senin, hiç merhametin,

Eylül

Ey çocuk..!
Ömür çok, deyip oyalanma.
Ağustos geçip, ömür dolmadan,
Ye, iç, gül, oyna, güzel yaşa.

EYLÜL DÜŞTÜ
YÜREĞİME

Eştikçe zamanı
Toprak kokuyor ellerim
İnsan topraktan olunca

Tutamadım ellerini,
Yağmurluydu yüreğin.
Sarılıp da öpemedim.
Güneşin altında,
Donmuştu yüreğin.

Kimse kimsenin vurmazsa kusurunu yüzüne,
Arsızlaşıp yüzsüzleşen yüz, olur bir gün kösele.
İnsan utanmazlaşır, alır yüzsüzlüğü eline,
İnsanım diye dolaşır yeryüzünde kendi kendine.

Yalan sözler yerde sürünen yılana benzer,

Kız sen benim yazım, kışım baharımsın.
Yüce dağlarda erimeyen karımsın.
Derelerde çağlayıp akan selimsin.
Kız sen benim için dünyanın en güzelisin.

Kız sen benim kırda çiçeğim,

Kız sen benim,
Neyimsin?
Teyzem, eniştem,
Değilsin.
Neden bana gönül verip beni sevmezsin...