Nasıl da tükenmiyor iti alçağı,
Ne sapığı bitiyor ne de manyağı,
Her köşe başında bir arsız ağı,
Nesini seveyim bu lanet çağın.
Yalanı süs olmuş dilin ucunda,
Su bulanık, yol pusudan.
Dost bildiğin döner senden,
Dostun düşman olur birden,
Geçme namert köprüsünden.
Yiğit olan düz yürür de,
Bir adım atmadan düşün yolunu,
Dost sanıp tutma sahte elini.
Hayat bir öğretmen, sınar sabrını,
Doğruyu seç, bırak yanlışlarını.
Hırsına kapılıp kaybetme huzur,
Dinle evlat, sözüm sana,
Hayat bir sır, bak derin yana.
Sevgiyle dokun her bahara,
Kırarsan dalları, döner sana.
Azla yetin, çokla doyar mı göz?
Dedi ki nasıl geçti ömür,
Kah ağlaya, kahı güle.
Kimi acı, kimi tatlı,
Göz açtım, kapadım ömür.
Varmı dedim geçen zamandan,
“Nasılsın?” diye sorma,
iyi değilim bu ara.
Nefesin yok,
soluksuz kaldı oda.
Her köşede eksik bir şey,
Ya nasip demiş,
nasipte yar ile olmamak da var,
gözlerinde bir ah, yüreğinde ince bir sızı,
kim bilir hangi kaderin kıyısında,
hangi yoldan dönmüş sevda.
Baktım ellerine, nasırlı,
Saklama küçük çocuk ellerini,
Senin ellerin güzelleştirecek dünyayı,
Ve umut olacak her yerine.
Baktım gözlerine, ağlamaklı,
Hangi yük büktü belimi, nelerdi gamlar.
Ne ara aklar düştü saçıma, çökerdi yıllar.
Bu kırışıklıklar nereden gelip yüzüme sinmiş,
Hangi dert aldı gençliğimi sessizce?
Hangi kaygı yedi bitirdi beni ,bitti baharı.
Dikeni bağrında bilmeyen bülbülün acısını gül ne bilir,
Ferhat’ın halini bilmeyen dağ delmeyi ne bilir.
Aşka düşmeyen yürek yanmanın özünü ne bilir,
Kavuşmayı bilmeyen ayrılığın hüznünü ne bilir.
Yâr uğruna pervane gibi yanan canı anlamaz,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!