kırklandı acının sır kapıları
zırhlandı sürmeli dualarla suskunluk
güz pencerelerine çarpıp çarpıp
öldü kuşlar
şimdiki
zamandan geçiyoruz karanfil
çoğul seslerin pötikare eteğinden
yürüyerek kaldırım taşlarından
hoplayarak zıplayarak
bulutlar kuşların isim annesi ismail
yağmurlarsa geleceğin kod numarası
ağaçlar kuşlar yağmurlar olmadan
dünya dönmez
evrenin en parlak askerleri yıldızlar
boğuk seslerin
yaralı konçertosu kulakları tırmalayan
ne yana dönsem o yanda yıkık kalplerin
yüz çözünürlüğü
sarı etekli efkârı giyinmiş gün
sıtmaya tutulmuş ağlak bir kemanın inletisinde şehir
geride kalmış ormanların yitiğinde göçmen kuşlar
dudağı uçuklamış hayatın ıslak yüzünde kabaran irinli kaos
cehennem zebanilerinin kol gezdiği ıslak kaldırımlar
düşlerimizi toprağa gömen vakitler
çiçek bozuntusu marazlı düşlerin epriyen yüzü
aşkınsa tekrarı boş avuntular resitali
her şey antik bir kuyunun
tarihe küsen kesif kokusu
silinmiş ne varsa
“İnsana ölmeyi öğreten
aslında yaşamayı öğretiyordur.” – Montaigne
.......
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!