Ayşe Uçar Şiirleri - Şair Ayşe Uçar

var’dan geldim yoktayım
yerle gök arasında şavkıyan yanan sönen çıralar gibi
yana yana söne söne
titreşiyorum

aşk mı insanı öldürür
yoksa insan mı aşkı ismail

.......

aşk da nazara gelir

ruhu donmuş bir dünyanın içinde
kapılara çarpa çarpa düşüyor güvercinler
buzdan sarkıtlardan akıyor kızılca kan
sokaklar evler bir başına unutulmuş
savaşlardan arta kalan dili yanık yalnızlık
un ufak olmuş metropollerin ağzından

hesapsız yağmurlar indi
ah! ah! göz göz kabarcıklı
sulu yüreğime

....

sürüngen bir mevsimin ziyanında güneş
göçebeler gibi yersiz yurtsuz zaman ey!
ayağımın tozluğunda mevsimler


.....

yüzümü
çerçeveledim duvardaki aynaya
önümde buğulu çiçekler gövdesi ballı ağaçlar
kırmızı bulutların saydam gökyüzü

oda-

ışıkla fingirdeşen aynaların
titreşimli buhuru soğuk yüzümü ışıtırken
sabahları aslında daha uyanık olmalıyım
ama nerde

gözlerime

biraz efkâr
biraz ayrılık



gece netâmeli

sedir ağaçlarının yeşil serinliği yüzünde
turuncu teninde deniz kabuklarının iyot kokusu
ne güzel esiyorsun sevgilim sevgilim
mora boyanıyor pencerelerin camı kapılar yeşile
okyanuslar ağzında senin şarkınla bölünür ikiye
sular seninle köpürür

uzaktan bakıyor kalbin
uzaktan bakan kalbi neylesin bu garip
acıyor gözlerinin gizinde silinen küskün alın yazım