Bir veda busesi kondurdum sana,
Son defa, son nefes gibi, yana yana.
Titreyen dudaklarımda kaldı adın,
Bir gülüş gibi soldu, yüreğimde Adam
Kaderin kurduğu bu yol ayrımı,
Sana “gitme” demem,
Çünkü kalan ben değilim artık.
Baksana, gülüşlerim bile yorgun,
Kalbim suskun, gözlerim ıslak…
Sevmedim mi?
Bu sözler...
Kalbinde hâlâ o eski sevdanın izini taşıyan herkese gelsin.
Bu satırlar...
Bir zamanlar “sonsuza kadar” diyen, ama yarım kalan hikâyelere...
Biz, bir elmanın yarısıydık,
Eksik ama tamamlayıcı,
Aynı kabuğun altında nefes alan,
Aynı dalın rüzgârında sallanan.
Sen bendin, ben sendim,
Bu kalbim senle atacak,
Sen olmasan da yanımda,
Kimse girmeyecek o kutsal yere,
Senin adın yazılı orada.
Her çarpışında seni anacak,
Bizimkisi bir aşk hikayesi,
Ne romanlara sığar, ne filmlere…
Ne tam kavuşma var sonunda,
Ne de tam bir veda cümlesi…
Bir bakışta başladı her şey,
Bu şiirim sana, anla, oku,
Her kelimesi kalbimin harfleriyle yazıldı.
Gözlerinle buluşan her satır,
Senin için atıyor hâlâ.
Bütün her şey sana ait,
Bu son şiirim sana, elveda,
Kalemim son kez dokundu kağıda.
Gözlerimde biriken tüm sessizlik,
Şimdi kelimelere dönüşüyor, vedalaşıyor hayatla.
Sözcükler sustu, artık,
Nerden büyüdüm be annem,
Daha dün düştüğüm yerin tozu üzerimdeyken,
Büyüdüm dediler,
Bileklerime zincir, omzuma yük taktılar.
Ben mi istedim bu kadar güçlenmeyi?
Ben mi istedim yüreğim taş gibi olsun diye?
Çal bir şarkı, gecenin koynunda yankılansın,
Yalnızlığımın ortasında beni bulsun eski bir ezgi.
İçinde bir tutam hüzün olsun, biraz da umut,
Sanki sen fısıldıyormuşsun gibi kulağıma usul usul.
Bir zamanlar gözlerinde yandım ben,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!