Sokağın en ücra köşesiydi
Çöktüm, yanıma usulca geldi
Kar altında ben titredim, o titredi
Dikti kulaklarını, yüzüme baktı kedi
Geri Döndü.
Rızkını aramaya gitti.
Dünyayı güzelleştireceğini nereden bilsin koza içerisinde ki kelebek
Sefere çıkan gemi misali aşkın limanına demirleyince sevdayı öğrenecek
KENDİ KENDİMİ KANDIRIYORUM
Hüzün kokuyor rengi solmuş çiçekler
Yine hasret yüklü bulutlar, gözyaşı dökecekler
Yollar elbet bekler, gidenler geri mi dönecekler
Kalbim öyle diyor,ben kendimi kandırıyorum
KENDİME SESLENİŞLERİM
Bulutsu bir mesafeden doğar sana bakışlarım, ta ki gözyaşlarım görmeme engel olana kadar.
Gözden, gözyaşı isimli zehri akıtarak, gözlerimin aslında ne ile dolu olduğunu biliyor anlamına ulaşılır
Hayat çizgisinde yürürken, yolculuğum sendin sanırsın, doğumda ağlamakla çizmiştim aslında kaderimi
Ve babam öldüğünde anladım büyüdüğümü, mezarına koyarken hissettim hayatın yükünü
Hüseyni makamında şarkı okuyor dalgalar
Masumca dizlerine başını koyarak sahile
Kıvırcık saçlarına benzeyen salkım söğüt dallarını
Görünmez parmaklarını tarak yapıp, tarıyordu rüzgâr
Senden benden başka kim bilir
Kaçıncı gecenin uykusuz sabahını
Kadere yazılmış aşkı kim silebilir
Kim bilir yitik sevdanın acısını
Yaz yaz dolsun sayfalar
Bir dağın titrediğini, hisseder mi yeni açmağa niyetli gülün tomurcuğu
Veya anlar mı? Bir çiçek ağladığını bulutun boşaltırken dünyaya rahmetini
Güneşin tebessümü ve ışığı peşinde koşan bilir mi bambaşka derdi
Gözlerime bakıp aşık olma korkusuna düşenlerden misin?
Yoksa, sevda yüklü bulutlara çıkmaya üşenenlerden misin?
Kimsesizler sokağına girdim, zaman senli değil
Sonu mu? Ölüm belki! Sevdalımı belli değil
Köşebaşında çocuk, yıldızlar inmiş yüzüne ama çilli değil
Ay yanıyor gökte, yaydığı duman senli benli değil
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!