Yunus Hüseyni Şiirleri - Şair Yunus Hüseyni

Dizilmiş müminler musallalı avluda
Yakınlar önde dostlar arkada
Neyi vardı da neyi kaldı dünyada
Hoca seslenir " Er kişi niyetine"

İşte üzerinde üç yada beş karış patiska

Bir beden çenesi bağlı
Yatıyor beyazlar içinde
Üzerine adi patiska örtülü
Boş, soğuk duvarlar içinde

Ruhu teslim etmiş emanetçiye

Es sâla, sevgiyle kalanlara
Yüze gülüp ardımdan vuranlara

Es sâla, sahte gülen dünyaya
Geçti ömür, şükür Mevlaya

Yaz katip utanma emir fermanı
Tenin gibi kara mürekkep ile idamı
Yansın kelimeler, isini bırakır mı dumanı
Yalayıp geçerken kapkara suratını

Yaz katip utanma! Suratın gibi bahtım kara

Ben bir kelebeğim
Gül dalında

Ben bir kuzuyum
Ana kucağında

Hergün aynı saatte kapından geçeni
Açıver perdeni de görsen ne olur
Sabahın nuru ile gül-i ruhşen çehreni
Göster garibe, bahtiyar eyle ne olur

Düşsen aşk çölüne, kumlar nerden bilsin seni
Düşsen yar gönlüne, kullar nerden bilsin seni
Düşsen ak günüme, kuşlar nerden bilsin seni
Düşsen hep önüme, yollar nerden bilsin seni

Seni görmeden aşk yaşayan anlamaz beni

Kendime sevdayı seçtimse kime ne
Cehennemi layık gördümse kime ne
Aşkın çöllerine düştümse kime ne
Yar için ben bende öldümse kime ne

Malı, mülkü, makamı attım kime ne

Ferhat'ta, Tahir'de, Kerem'de
Yar için atan yüreklerde
Denizlerde, göklerde, yerde
Insan denilen beşerde
Huyum ben...

Ney gibi yüreğime dokundu sesin
Mey gibi ciğerime dokundu sevgin