Yılmaz Örmeci Şiirleri - Şair Yılmaz Örmeci

Bahar geldi, çiçek açtı ağaçlar,
"Gel" de bana, koşa koşa gelirim.
Öter öksüz bıraktığın ardıçlar
İki elim kanda olsa gelirim.
* * *
Sıkıntıya düşer isen beni an,

Gel Kahve Gözlüm
Sensiz çok soğuk buralar
Elim ayağım buz kesti bak
Güneş gibi ısıt beni
Zifiri karanlık her yer
Gel de ışıt beni.

Bir zamanlar ormanda,
Hızlı mı hızlı bir Kısrak varmış.
Diğer kısraklara da, öbür hayvanlara da
Yarışlarda fark atarmış.
Bütün hayvanlar bu kısrağa imrenir,
Hatta kıskanırlarmış.

Kimi insan bir romandır, hem ağırdır, hem de hoş
Sayfaları kalabalık kimi, ama içi boş.
...
Kiminin hayatı şiir gibidir, saf ve yalın,
Kimi ansiklopedi gibi bilgi yüklü, kalın.
...

Sana bir şiirim var, bir de güzel masalım
Al beni, al da götür bilinmez ülkelere
Kaybolalım ortadan, sırra kadem basalım
Gidelim hiç kimsenin bilmediği yerlere.
…
Hem gece, hem de gündüz eksik olmasın Güneş,

Bir kahve falı baktırsan diyorum,
Sana aşık biri vardır, kimbilir?
Sana söylemeye çekiniyorum,
Belki kolay, belki zordur, kimbilir?
.......
Aşk yüreğimi dağlayan ateştir,

Ne kadar benzer birbirlerine Kitap ve İnsan
Şekil benzerliği değil, yanlış anlama aman,
...
Her insan ayrı kitaptır, kaderidir yazılan.
Sadece sayfa sayıları değildir okunan,
...

Dudaklarıma değil gözlerime bak anla
Gözbebeklerimde hep kendini göreceksin.
Saçlarıma bakma sen ağardı bak zamanla
Aklımda fikrimde hep kendini göreceksin.
* * *
Dudaklarım kurudu, faydası yok dilimin

Sevdalara açmadım ki gönlümü,
Yaprak gibi esen yele kapıldım.
Düşünmekle geçirip her günümü,
Bir çöp gibi akan sele kapıldım.
* * *
Benden geçti dedim sevda işleri,

Bana bugünlerimi hazırlayan,
Yedirip içiren, besleyip büyüten,
Sabahları üstümü, başımı özenle giydiren,
Sakalımı kesip saçlarımı tarayan,
Berberde saçlarımı traş ettirip
Güzel kokular sürdüren,