Yılmaz Örmeci Şiirleri - Şair Yılmaz Örmeci

Ay bile ağlıyor bak bulutların ardında
Yıldızların hepsi küs, parıldamıyor artık.
Güneş eskisi gibi ısıtmıyor bir daha
Dünya mahrum sevginden, Aşk’ın kapısı örtük.
* * *
Hiçbir eser kalmadı bahçemdeki güllerden

Karakış geldi yine Ankara'ya,
Giyindiler paltoları, şapkaları, atkıları,
Pantolon ve ayakkabıları kara kara
Asfalt kara, kömür kara, is kara,
Yazı kıştan, kışı yazdan pis Ankara

1.
Rüzgâr esti mi
Adam boyu dalgalar
Vurur sahile

2.

Vay arkadaş, bu nasıl sevda imiş la böyle?
Ankara’da yaşanmış bütün aşklardan büyük.
Ne olur sen de beni çok sevdiğini söyle,
Taşırım dedim ama, pek de ağırmış bu yük.
* * *
Vay arkadaş, bu nasıl ayrılıkmış la böyle?

Yaşımı sorsa bana,
Şöyle derim ben ona:
…..-“Aklım fikrim yetmiş üç,
…..Olgunluğum altmış üç,”

-“Sanki daha gençsiniz,

Öfkeyle birine kızdığın zaman
Gönülleri kırdığına değmezmiş.
Gerçek aşkın dışında hiçbir mekân
Menzil diye vardığına değmezmiş.
* * *
Dostlarına gönülden bir merhaba,

Adını yazmadım mısralarımda
Yoksa herkes öğrenirdi şimdiye.
Sana aşkımı söylemedim diye;
Bu kin, nefret, bu duygusuzluk niye?
Adını yazmadım mısralarımda.
* * *

Yine sıkıştık milletçe,
Atatürk; gel kurtar bizi.
Sana mektup yazdık Türkçe,
Atatürk; gel kurtar bizi.

Tembel tembel oturalım,

Gönlünü kaptırmış bir vefâsıza, o âşık ateşi gül sanıyormuş.
Belki sükûn bulur kalbi diyerek, güzel adını her dem anıyormuş.
Saklasa kalbini görmesin diye, ondan başka kimse girmesin diye
Kilitleyip verse bile hediye, kalbin anahtarı var sanıyormuş.

Ankara, 24.02.2017

Senin yanında aç kalmam ben asla;
Gülüşüne ekmek bandırıp yerim.
Uyurken başını göğsüme yasla;
Sabaha kadar seni seyrederim.
* * *
Senin yanında üşümem ben asla;