Bana güldü,
Gözleriyle güldü,
Çok şeker, ballı kaymak güldü...
O gülüşleri anasından almış besbelli,
Babasının gülü...
Oku Evlat Oku
Oku evlat oku,
Allah’ın da ilk emri “Oku” değil midir?
Ders çalış oğlum dedikçe,
Şirin, tatlı dillimsin.
Canımsın, her şeyimsin..
Nadide çiçeğimsin
Ömürlere bedelsin.
Gitme ne olur bensiz.
Sonrası ahir zaman, öncesinde hep sen,
Yaşarken ecelimdir kuşandığım kefen,
Nedir halin deseler, söylemem derdimi,
Farz et kasırga çıktı şu başımda esen.
Beni boş ver çiçekler açsın gül yüzünde,
Zamanı mekanı yok, aşk ferman dinlemez ki
İçimdeki sevdayı kimseler bilemez ki
Misk-i amber kokulum yanıma gelemez ki
Kaderim bana küstü, ölüyorum sessizce
Seni seviyorum,
Onu da, bunu da, şunu da,
Alayını seviyorum,
Polisini, jandarmasını,
Bayrağını seviyorum ülkemin,
Bir de Fenerbahçe armasını...
Dün çatı arasını boşaltırken,
Ayağım bir şeye takıldı,
Sendeleyip, düştüm yere,
Canım çok yandı, bir de baktım ki,
Kırık dökük tahta bir sandıkmış,
Kızdım, bağırdım, burun kıvırdım,
Şiir: Muhip Erdener SOYDAN (babam)
Doğum Tarihi: 20 Ekim 1943
Ölüm Tarihi : 15 Ekim 1986
Mısra-ı bercestemsin, can verirsin meyyite,
Sönmez odum, Murad’ım, yakıştın taç beyite,
Papatyam, Tac Mahal'im diyesim de geliyor,
Binaenaleyh susmalıyım, lakin mahal de yoktur.
Sana mutlaka döneceğim dedi,
Gidiş o gidiş,
Selamı bile gelmedi,
Gün döndü, ay döndü,
Kuşlar yuvaya döndü,
Şehirdeki deli Döndü bile,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!