Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

Ey geceden yüzüme
Esrik anlamlar sakin düşler
Kalp kırıklıkları düşüren

Adınla başlıyorum

Sinek kanadından yollar üstünden
Gelincikler ve ekin yeşilleri arasından
Rüzgarın yüzüme sunduğu hazla ve hızla
Kuyudan çıkıp Mısır'a varırcasına

Vardım

Öleyim bu hüzünden
Güz zamanı az ses
Gezip dünyayı
Konup eve
Öleyim bu hüzünden

Kuşların gecelere sığmadığı
Yalnızlığın Allah'a
Korkunun çocuk kalplere
Ait olduğu büyücek kentlerden

Sıcak değilse de sarı

Önümde uzanan karanlık göğe
Hızla ve iştahla koşup
Yağmura direnip ışığı yok sayıp geldim
Adımın adınla verildiği bu şehre
Ve yine

Ne denir ki bir elmanın dişlenmiş olmasına
Zaman kuvvesi kaim mekanda aşktan iz yok
Ne denir bir balığın yüzgeçsiz kalmasına
Deniz sudan başka şey aşikardan bir iz yok

Baktığımda gördüğüm bir kuru kalabalık

Senin sihrindir sevgilim
Boynumu
Ilık bir yumuşaklıkla koruyan
Gövdemi hedef kılan
Varlığın oklarına

Kurdun gözündeki ateşi
Kartalın göğsündeki bulut yarasını
Aşkın taşlara yazılışını
Duvarlar içinde durmayı
Gecenin konuklarıyla sabahlamayı
Trenlere taş atmayı

Kalbimde senin aşkın
Gökte ayın on beşi
İy'ki doğdun Efendim
Ruhum ruhunun eşi

Sen ki göğün ay'ısın

Efendim bendenizim
Geldim ben kapınıza
Efendim ben denizim
Suyun içinde dalga

Efendim gönlüm kırık