Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

Saçlarımda sapsarı
Zehirli bir sonbahar
Binicisiz dizginsiz
Gemsiz koşuyor
İçimde atlar
Kadir mi Arefe mi?

Dev adımlarla yürüyor hüzün
Uygun adımlarla
Ruhun sakin zarafetini bozarak
Kovulmuş bir lanete
Boşaltarak aklın sızılarını

Beynimin tabanında küçükçe ayakların
Bozuyor fikrimi kırk yerinden üstelik
Bir kabalık bir aymazlık bir suntur
Sen buralardan geçip giderken

Sakladığım bir şey var..vapur değil

Yeryüzü bir yol bulup çıkmalı
Ağzımın en nezih kıvrımından
Çatlamış bir dünya silueti
Boşalmalı dudağımın kenarından

Ben aşağıdaki her yere

Soyulmuş..

Mezar soyucular kadar
Dürüst olmalı en azından
Mezar kazıcılar da
Leşten kazanmanın bilincine varmalı

Bende, seni pişman etmeyecek
Herhangi bir şey yok
Sen güneşlerle taranıyor
Ruhunu kızgın ateşlerde
Arıtıyorsun
Ben gecenin maviliğini

Günün incisi parmaklarımda
Gökyüzü muştular indirdi suya
Ahh ki göğsüme inceden sızan
Bir geçmiş zaman tebessümüdür

Kıyıdan ruhuma üflenen iyot

Göğsümde devrilen bir gök değil de
Nedir bilmem bunca ihtişamıyla
Ağaçlar bilirim kavak ve sedir
Hûzmesinde gece erir ışıklar bir de

Yerim yedi katın gönderinde mi

Vedası kaldı seslerin suda
Işığın gölgede hevesi kaldı
Sızılı bir akşam sönük yalaza
Görkemi güneşin kuşlarda kaldı

Sözün kısıldığı bir gece vakti

Tam şu anın içinde gördüm görmek yalandır

Korkum gecenin beşinde hâlâ uyumamaktır
İhtiyacım üç xanax bir adet de hamaktır

Ölmemenin formülü azıcık yaşamaktır