Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

İkliminde bir ömür
Yanıp tükenmek kolay
Sen beni var etmeden
Beni vasıl etmeden
Ruhumu öteye aç
Derdimi ziyan eyle

Benzer şeyler söyleriz ay ile biz
Bir bulutun ardında ışıklanıp
Gölgeleniriz gecenin bir vaktinde
Oysa insan bütün aynalarda tarar saçlarını

Bir el okşarmış bir göz süzülürmüş gibi

Su çağıltıda,
Gönül melalde...
Kimbilir hangi diyarda
Kaç derece ateşle
Kaç çocuk ölür.
Bilinir bazı yerlerde

Ondan sonra camı açıp açıp
İçeri girsin diye sokak
Soluk soluk girerdin hiç usulca
Kenarından baktığın camekandan

ß..

Ey hayatı şiire indirgeyen herhangi bir elim
Çekirge sürüsü geçmiş gibi bir ülke dirimidir?
Bir yanım kırlangıç yuvasına salgı üretir
Diğer yandan biraz ölüm der herhangi bir şair.

ß..

Balatta serin bir akşam
Plakta ince saz
İnceliğin yokuşunda
Rüzgar ince ruhlar hafif

Mavi kapı

Adınla başlıyorum
Bismihû..

Yeni gövermiş yapraklarla
Alnımı suladığında
Sırtımda Leyla

Gecenin ruhuna Hûû

Geçtim yağmurlar boyu yollardan
Gri yollardan yeşil yollardan
Kararmış bir köprüden
Islak otlar içinden

Beni buraya bir kelebek yağmuru eşliğinde
Ve su sesleri ve gövermiş ekinler eşliğinde
Kalbimi anne rikkati ve aklımı uzay boşluğuyla doldurarak getiren Rabb

Adınla başladığım ilk gecenin hatırası
Zerdali çiçekleri kiraz sıcağı ve düşten ibaret

Adının adıma düştüğü yerden
Adınla başlıyorum

Her yangının sönüşünden kalan kül
Beni uzat varlığın hararetine
Bu yol yorgunluğu bu kristal gece