Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

Günlerin getirdiği usul usul ölümdür
Bu yeryüzü giderek yaşanılmazdır her an
Muhâldir kavuşmalar fasıl fasıl bölümdür
Heves terhis olmuştur dal kırık bahçe talan

Yağmurlar da yağmasa içimizi yumaya

Kalbimin bordasına çarptı
Varlığının haberi
Bir ıssız uzaydan
Bir geniş gökyüzüne
Bir karanlık mahzenden
Ömrün atlas ovalarına

Kararan bir ırmaktı git gide
Yazılı şeylerin arkasında kalan
Göz görmez kulak duymaz
Bir inziva ki aşk diye bilinir
Sonra gelir kıyısında intihara durulan denizler
Sonra ahh sonra İ2ibindo9uz

Atmadı kalbim sensiz bir kere bile
Senden ve köprüden sonra

Bir uçuşluk canım vardı
Verdim kırmızı lambalı bir sele

Bu bahçeler artık bahçe gibi değil
Bir yangın sonrası durgunluk
Körüklerle harlanan bir uzay kesiti

Başkasının ruhuna sızıp
Başka başka uçuşan

İçimizde kuruluğu kalmadı hüznün
Sıcak bir öpüşe olan hasretimiz de dindi nihayet
Sesimizi göğsümüze hapsetmedik
Sustuk sadece
Kederi bilmedik
Kederliysek de

Sevda başımda bulut
Omuzumda yar yüzü
İçim dışım çocuk
Üstüm başım yıldız
Sevda başımda bulut

Ruhumun emsalisin dar-ı dünya bana hoş
Kelamla anlatılmaz biçimde sevdim seni

Sen yakınsan aşk yakîn uzaksan âlem bomboş
Toz dumanın yangının içinde sevdim seni

Aşk ile varılır yüce menzile
Akıldır lâl olan konuşan çile
Gelsem yüz bin yıllık yollardan bile
Aniden duruştur senden sonrası

Tercihim yar ile bir olmak iken

Bir acayip desise
Bir roma aroması
Düştü inkılap ile
İnkılabın en hası

Dehrin dehlizi kara