Şükrü Özmen Şiirleri - Şair Şükrü Özmen

Sevgilim ben sana öteden beri
Demiyor muyum bu dünya komple yalan
Bir ayakkabının dere boyu eskimesi kadar
Ve bir uyuşmanın dolaşıma karışması kadar
Yalan

Aşkı tarif et desen edemem yanılırım
Sana Alemler Rabbi aşık Yâ Resulullah
Severim candan içre ruhunda barınırım
Olmasan Ol demezdi Halık Yâ Resulullah

Kalbim kalbine bağlı içimde senin için

Ne denir uzun gökler altında uyurken alem
Bir boşa gitmişlik bir yanılmışlık
Uyanıkken diriyken

Uzaktan kımıldayan perde
Bir deniz kentinde ve yeşilce

İçimizde kuruluğu kalmadı hüznün
Sıcak bir öpüşe olan hasretimiz de dindi nihayet
Sesimizi göğsümüze hapsetmedik
Sustuk sadece
Kederi bilmedik
Kederliysek de

Bu bahçeler artık bahçe gibi değil
Bir yangın sonrası durgunluk
Körüklerle harlanan bir uzay kesiti

Başkasının ruhuna sızıp
Başka başka uçuşan

Aşk ile varılır yüce menzile
Akıldır lâl olan konuşan çile
Gelsem yüz bin yıllık yollardan bile
Aniden duruştur senden sonrası

Tercihim yar ile bir olmak iken

Bir acayip desise
Bir roma aroması
Düştü inkılap ile
İnkılabın en hası

Dehrin dehlizi kara

1.

Yuyup arıtıp
Asıp kurutup
Gecenin uzunu için
Gecenin karanlığı için

Sevda başımda bulut
Omuzumda yar yüzü
İçim dışım çocuk
Üstüm başım yıldız
Sevda başımda bulut

Ruhumun emsalisin dar-ı dünya bana hoş
Kelamla anlatılmaz biçimde sevdim seni

Sen yakınsan aşk yakîn uzaksan âlem bomboş
Toz dumanın yangının içinde sevdim seni