Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

ne zaman hasat vakti olur
o vakit düğün dernek
bir yarışa girer sanki sünnetler evlilikler
iki telaş birbirine karışır
dernekçiler birbiriyle yarışır

Kimseye sabrım kalmamış
Önce ben terk ediyorum
Önce ben çarpıp kapıları
Çekip gidiyorum
Yetmiyor çünkü
Yetersizliğiniz,

Açız başarılara,
iyi, güzel, doğru, haklı olan her şeye açız...
Çok örselendik bu bereketli topraklarda
Dünümüzle, bugünümüzle aşağılandık
Kimliğimizi yerlerde sürüklettiler..... her karşı çıkışımızda.
Olmayan fırtınaları estirdiler üstümüzden.

Biz bu hayatı adam gibi ne yaşayabildik ne yaşatabildik,
bazılarınız çok zorladı bizi...
Kötülükler çoğaldıkça yenildik,
yetmedi karşısında cılız isyanların nefesi...
Biz bu dünyaya ne yaşarken ölmeye,
ne de yaşamak için savaşmaya geldik:

Anadolu'da kadın olmak
Hep bir işe uyanmak...

Boş ver renkleri,
göz yaşlarımız ortak demişlerdi,
Sonra fark ettim,
Ortak olsaydı paletimizdeki renkler:
kalbimizin sızısı:
söndürürcesine aynı şeye ıslanırdı...

Aşk mıdır seyyah zamanda her gönle erer misin?
Şu dünyanın gam yükünü, bir nefeste çeker misin?
Şu dünyanın gam yükünü hiç zamansız çeker misin?

Neredesin bilmiyorum, bir umutla bekliyorum

Ben yaşamak için seni seçmiştim hayat.
Bir gülizar bahçesinde esiyorken kendimce
Dokunsa da sineme hüznün karanlıkları
Aydınlığı düşlerken aşk dağladı bir hece.

Ben yaşamak için seni seçmiştim hayat

Bir ağaç gibi durabilsek hayatta, dimdik.
Bir kalem gibi yazabilsek,
doğruları yazmak için hiç tükenmeden...
Bir yaprak gibi düşebilsek biz de gönüllere...
Ve bir toprak gibi her şeyi kabul etsek...
Fakat bir dal gibi kırılmasak,

Bilmiyorum,
hangimiz en doğru tarafından bakıyorduk,
üstüne sürekli konuştuğumuz
şu kısacık hayata! ..

Hatırlamıyorum,