Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

bir gün çık gel bana
sıkıldım
zilleri takıp oynayalım
konuşalım sonra istersen uzun uzun
hayatın bir ucundan sen tut
bir ucundan ben

şu dur durak bitmez enerjin hiç bitmesin ama
ne olur bir soluk da şuraya oturuver anne
çiçeklerin dibi yaş bahçende bir tek ot yok
sen bulursun yine de yapılacak işin çok

bahçeyi süpürmüşsün güllerin renk renk açmış

tarihin kıskacında ilerlerken yavaşça
sıkışmış sıkıştırmış ordular tanıyınca
bir garip duygu ile geçmiş ruhu sarınca
anladım ki beşerin şaşanı biz olmuşuz
kaç kadehi doldurup boşunu savurmuşuz

malım mülküm bedenim
görüntüme kiracıyım
gölgem nereye düşerse düşsün
bu dünyaya kiracıyım

atlar katlar alsam da

evet görmedin haklısın
zaten görsen de söylemezsin
sana dokunmayan yılanlar yaşasın
sen konuşma başına bela gelmesin
saklan hadi kapat ışıklarını
al başını bacaklarının arasına

adı Necati yaşı kırk
ankara Haymanalı
ilkokula kadar okumuş
bir hanım 3 çocuk sahibi
toprağı eker biçer
evi de zaten topraktandır

beni alamazsın
aldığını sansan da kandıramazsın
beni çok kolay karalayabilirsin ama

beni anlayamazsın
anladığını sansan da

çığlık çığlık gökyüzümde ötüşen kuşlar
neyi muştuladı üstüme düşen kar
ve sen ne zaman çıkageldin hayallerimden
hayattan bir nefes daha dilenirken ben
yağmak istiyorum bildiğim gibi en tepelere
ve yaşamak çamlarla yapraklar dökene

öksüzlük ve yalnızlık ve acı ve hasret
insanlara has değil
bir küçücük ayıcık da tadabilir
ve bir el sarıldığında ona sevgi dolu
anne baba sıcaklığında
bu dost bir insan olabilir

keramet nerede Ey İstanbul
bilindik tarihini yad eden her halin
kendi kendine kaldığında kimbilir
hangi türküyü söylemektesin şimdi
okuduğun hangi şiir