Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

ben sana söz verdim diye düştüm yollara
sen gittin ben gelince ben bir başıma
öylesine verilmez sözler bildiğim
söz olsun diye mi geldim buralara sevdiğim

amasya içindeyim

harmanlayamadım içimdeki sevgileri
kıştan çıkamadım bahara
ben ıtır
sevgilerim içimde bir diken
yol alıyorum gittikçe yalnızlığa

bir amaç için çıkmışsınız yola
karşılaşırsınız
öyle çok insan
öyle çok yaşam
her biri ne sunmuşsa
ve toplamışsanız eteklerinize

yok hayır imrenmiyorum yaşamlarınıza
benim çizdiğim rota başka
kaptanı olduğum gemi değil sade okyanusta
bir gün havadayım bir gün karada
sizin bilmediğiniz bir şey biliyorum
özenmiyorum elinizde tuttuğunuz bardağa

zor benim zirvelerim hemen öyle çıkamazsın
üşüyecek ve donacak ellerin
nemli ve ıslakken gözlerin
koş şimdi seni saran beyaza
ve karşısına doğru yürü
tipinin ve yellerin

köyün küllüğünden çıkmış küllüğünü beğenmemiş
şimdi sosyetede ya
eşinin rütbesiyle masada yer edinmiş
ben demedim atam söylemiş
kaplumbağa kabuğundan çıkmış da kabuğunu beğenmemiş

hafif dalgalı bir denizde
küçücük bir tekne gibi sallanalım
sen tut kürekleri
yavaş yavaş çek
kıyıya
ve kulağımda

içindeki sokakları boş
ayak izlerine rastlamadım
ve açılmayı bekleyen onlarca kapının
kilitli ve terkedilmiş konaklarında
arzulu bir konusu yok
bir yere varamayan bu adımların

batsın senin bana gelen elindeki gül dikeni
yitsin hemen savurduğun duyguların gam küreği
bitsin artık sahteliğin oynadığı mask çemberi
gitsin artık nimbusların kavradığı gam yelleri

bu başları kim dikti ki başımızı kazıdılar

bilgisizlik başa bela
aynı dünya farklı hatlar
böyle mi yaşayacağız
böyle bekleyecek miyiz bir müddet
ben kaygılar içinde siz kendinizden bir haber