Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

torpilsiz çocukları severim ben
şu en arkaya oturtulanları
kim yaptı dediğinde
kendi kendine suçlananı
yoksulluğu bahane sayılanı
üstü başı perişan başı kabak olanı

söz suya atılan taştı
ağırlığınca indi
su debisi kadar

önce kabarcıklar
sonra halkacıklar çıktı yüze

zorla ne oldu ki güzellik olsun
ben öyle kimseyi beğenmedim
en iyisi olsa ne çıkardı hediyen
zevkten yoksun bir elbise giymedim

bu gördüğün beni sen yorumlarken

her gece kalbimi söküp atıyorum
ama sabah olunca yeniden yeşeriyor
günlerdir hayalinle neleri yaşıyorum
ama zaman geçtikçe hayal de kayboluyor

bildim ki ismini sulara yazıyorum

bir gün ben de sizin gibi gülmeyi öğreneceğim
söz veriyorum eğer bırakırsam doğruluğu
koyarsam gururu fazileti onuru bir kenara
dürüstlüğü unutup yalana boğulduğumda
gamsız kasavetsiz vursan duymaz olduğumda
dokunmayan yılanlara bin yıl ömür biçeceğim

kıvrımlı bir yol
dur durak yok virajlardan
hop dönüyoruz hop dönüyoruz
bir ben çıkartıyorum tadını bu yolun
gözlerim engin deniz

yoruldum bu karışık düzenin kurmacılarından
ihtiyarlıktan değil
yoğunluktan yorgunluktan
iki sözün bumerang olamayan etkisizliğinden
havaya suya konuş
taşa toprağa

eğer alırsam elime sazı çalarım
hem öyle oradan buradan değil
kopya etmeden kendi sözlerimi
diyeceğin varsa en baştan açık söyle
ben de cevap için zaten çekinmem öyle
doğru lafı doğru zamanda etmezsen

çok zaman oldu görmeyeli gözlerini
çok zaman oldu duymayalı ince sesini
çok zaman oldu belki de yoksun hayatta
yaşlar ilerliyor ak düşmüştür saçlarına

bir arasan duysam sesini kiminlesin bir bilsem

Kuşlarmışçasına uçsak
günahı boynuna ya
biyolojik silah mıymış ne
hem kuşu hem sevenini öldürürmüş
kuşa verilen bu hastalık