Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

laldır kendine şair
onu ele veren
kelimeler

dökülünce dizinler
patlar tümce yerinden

toprak
bir yanı doğum
bir yanı ölüm
bir yanı aşık
bir yanı Veysel

herkes hayatını yaşıyor
sen şiir peşinde
dur gitme öyle, bekle

yalnız varamaz bir başına
o uzaklar kimsesizlikte

yeterince şerbetliydi suyumuz
sen de şeker attın içine
bu tadından yenmeyen baygınlık
içimde ne var ne yoksa asansör
bir volkan gibi patlayacağım şimdi
püskürdüğümde sen yanımda ol

merhaba çocuk.
güzel geleceklerin olsun
bahçende çiçekler açsın
masanda kağıdın, kalemin
yaz yazabildiğine...

şimdi hasat vaktindeyiz geldik köyümüze
evin temizliği açlığımızın derdi derken
biçer döver girecek dediler tarlaya
ne tatlı bir heyecanla doluştuk verandaya
çaylar yudumlanırken telaş da artıyordu
hamido’nun kaşları dağ gibi çatıyordu

yine ebrulara yazıldı kaderim
yine destisenkte acıdı renklerim
bu dur durak bilmez kötü devinim
yine zamansız mutlulukların ezeli sonuyla biter
ve batik kalbimin mekanını kestiremediğim kıyılarında
yine yalnızlığım şarkı söyler

hep bir özlem var içinde şarkılarının
aşka dair
nasıl özlemekse bu nasıl özlemek
yas tutar biçare
merhemi yok tükenişin
yas tutar biçare

şimdi köyümde evimin duvarına yaslanmışım
bir bardak çaya atmışım şekerimi
oh diye içime temiz havayı çekerken
ağacıma da bir kuş konmuş ve başlamış serenada
annem iki ağaç arasına telefon kablosunu bağlamış
tavsiye ederim çok dayanıklı

bir iz düşümüdür hayat
tüm bereketiyle bize gülümseyen güneş
ve önümüze kilim gibi serilen hayat;
adımlarız
bilerek yahut bilmeyerek
hem tükenişe