Cennetten gelen tek mevsim
Hüznüme yediveren tebessüm
Özden yüzüme evrilen şiir
Gecenin kalbine güneş çizdim
Nefesim, çocuk kalbim
İnsanları seviyorum
Çünkü içlerinde çocuklar var.
İnsanları seviyor olsam da,
Çocukları bir başka seviyorum.
Bir başka da ne demek!
Ben, çocukları,
Bazı insanlar vardır o kadar çocuksu ki
Çocuksu bakıp çocuksu gülüyor
Çocuksu davranan her haliyle
Sanki hayatla oyun oynuyor
Dizlerinin üstüne düştüğünde.
Belli ki büyüklük ağır gelmiş
Ne vakit toprak toprak üzülsem
İçimdeki kız çocuğu
Yüzümü güldürmeye çıplak ayaklarla koşuyor
Patika yollardaki ayaklarına batan çakıl taşlarına aldırış etmeden
İncecik kollarıyla kar küreğini omuzlayıp
Ağlarken ve gülerken,
Hepimiz aynı ırktan,
Aynı dildeniz.
Ne güzel değil mi?
Hiç gördünüz mü
Gözyaşının ve kahkahanın savaştığını?
Bizimkisi dumanı üstünde çayyaş muhabbeti Şiir tadında
Gecenin demine vurup
Karanlığı şakağından vurup
Sanmam ki aydınlık gündüzde
Işıklar yanan kalplerde
Gönlüm çiseliyor
Bin ömür beklemiş gibiyim
Daha kaç var eylüle?
Saniyeler bile
Geçmez oldu kapımından
Korkuyorum
Bu iş daha çok asır sürecek.
Kirpiklerime inen bu resimler de ne?
Aynada gördüğüm yüz değişmiş.
Ölçüp biçip beni kendisi etmiş
Şiirden yüzüne baktığımda
Yüzü yüzüme dökülüverdi
Cennet ellerinden
Sıcak havlu getir anne
Sarı saçaklı güneş niyetine
Taş beşiğinde
Kalbim tir tir titremekte
Eski zamanlara gitsek
Geri dönmesek.
Yamalı da olsa
İçine sığabildiğimiz mutluluğumuz vardı.
Kalpler dar.
Artık insan insanı yamamıyor yaralıyor...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!